Τότε και τώρα…

Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ

Σαν σήμερα, πριν από 23 χρόνια, ένα «καραβάνι» με δύο λεωφορεία κι ένα φορτηγό από την Ξάνθη, ξεκινούσε για μια μίνι περιοδεία σε τέσσερις πόλεις, μέχρι και τη Θεσσαλονίκη. Μια περιοδεία… μιας ημέρας!

Ένα καραβάνι με «τρελούς» νέους της πόλης μας… τρελούς και «παθιασμένους» μ’ αυτό που είχαν βάλει σαν στόχο. Να κάνουν το καρναβάλι της Ξάνθης, καλύτερο ακόμη και από της… Πάτρας! Περίπου 120 μέλη της «ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ», με 100 μαζορέτες και 20 καρναβαλιστές, βασικοί διοργανωτές και «αναμορφωτές» του Ξανθιώτικου καρναβαλιού από το 1986 μέχρι και το 1990, αποφάσισαν να βγάλουν για πρώτη φορά τον Θρακιώτη καρνάβαλο, εκτός Ξάνθης!
Τον φόρτωσαν λοιπόν σ’ ένα φορτηγό, τον «αμπάλαραν» καλά και… φύγαμε! Εκατό νεαρές κοπέλες, σαν τα κρύα τα νερά… κουκλάρες Ξανθιώτισσες (και όχι κακογουστιά σε στυλ Πετρούλας), μαζορετάκια της «ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ», με την απόλυτη συγκατάθεση και συμμετοχή των γονιών τους, ακολούθησαν εμάς τους μεγαλύτερους (παιδιά ήμασταν κι εμείς τότε) για να διαφημίσουμε το καρναβάλι μας στους γειτονικούς νομούς, κάνοντας παρέλαση «εν ψυχρώ» στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων!
Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Δράμα και πάλι πίσω. Κι όλα αυτά, σε μία μόνον ημέρα… Κι όλα αυτά, με ΜΗΔΕΝ κόστος για τον Δήμο! Είχαμε τα παιδιά με… σάντουϊτς και ‘κείνα «χορηγίες» από τα συνεταιριστικά εργοστάσια, γιατί έτσι μόνο θα μπορούσε να αναστηθεί ο Θεσμός!
Σημειωτέον, ήταν τότε σίγουρα χαμένη υπόθεση το Ξανθιώτικο Καρναβάλι, κάτι που αναγνώρισε και ο τότε Δήμαρχος, ο αείμνηστος Κώστας Μπένης, γι’ αυτό και μας εμπιστεύθηκε την αναγέννησή του.
Η πιο σημαντική σκηνή της μίνι περιόδου που προανέφερα, παίχτηκε στην οδό Τσιμισκή της Θεσσαλονίκης. Ημέρα Σάββατο… Ακριβώς σαν σήμερα πριν από 23 χρόνια. Ο Σταύρος Μωραΐτης, ιδιοκτήτης και οδηγός του φορτηγού, ανοίγει τα παραπέτα και ο Θρακιώτης Καρνάβαλος αποκαλύπτεται… Ένας άρχοντας και ΘΡΑΚΙΩΤΗΣ, όπως ήταν η γνωστή φιγούρα που πρωταγωνιστούσε στις παρελάσεις μας, προκάλεσε το ενδιαφέρον καταρχήν και τον ενθουσιασμό στη συνέχεια των χιλιάδων Θεσσαλονικιών που βρίσκονταν στην κεντρική αγορά της συμπρωτεύουσας εκείνη τη στιγμή.
Ατάκα ανοίγουν οι πόρτες των λεωφορείων και ξεχύνονται οι κοπελάρες μας (μαζορέτες) και κάνοντας τους σχηματισμούς, άρχισαν το βηματισμό τους, διακόπτοντας την κυκλοφορία των οχημάτων (υπενθυμίζω ότι ήταν ημέρα Σάββατο και ώρα 11.30 το πρωί).
Στην αρχή οι οδηγοί δυσανασχέτησαν, αργότερα κατέβηκαν και αυτοί από τα αυτοκίνητά τους και άρχισαν να χειροκροτούν! Και η παρέλαση του ΞΑΝΘΙΩΤΙΚΟΥ καρναβαλιού αρχίζει πλέον στην… Θεσσαλονίκη! Από την Αριστοτέλους μέχρι και το τέλος του δρόμου, κυριολεκτικά ένας θρίαμβος! Η «είδηση» μεταδόθηκε αμέσως και σε λίγο, απ’ όλο το κέντρο της πόλης, από την Αγ. Δημητρίου, την Εγνατία, έως και την παραλιακή οδό, είχε μαζευτεί όλος ο κόσμος στην Τσιμισκή, για να θαυμάσει και να χειροκροτήσει, κάτι που έβλεπε για… πρώτη φορά! Τι φωτογραφίες, τι συγχαρητήρια, τι ενθουσιασμός και σε λίγες ημέρες η… μισή Θεσσαλονίκη στο Καρναβάλι της Ξάνθης! Το ίδιο και στην Δράμα, το ίδιο και στις Σέρρες, το ίδιο και στην Καβάλα! Το βράδυ γυρίσαμε εξουθενωμένοι πίσω, πλην όμως ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι για την επιτυχία του τολμήματος…
Την άλλη μέρα από το πρωί στα… σύνορα των Ευζώνων για να παραλάβουμε τα Ιταλικά γκρουπ μαζορετών και των «σπαντιερατόρι» που έστειλε πακέτο ο «γιατρός» (Ιπποκράτης Καμαρίδης), αλλά και στον Προμαχώνα για τα… Βαλκανικά συγκροτήματα.
Θα σας κούραζα πολύ αν έκανα έστω και σύντομη αναφορά στο υπόλοιπο πρόγραμμα των δύο εβδομάδων, το οποίο περιλάμβανε χορούς, φεστιβάλ παραδοσιακών συγκροτημάτων (με συμμετοχή 30 συγκροτημάτων και 1.000 χορευτών από Ελλάδα και εξωτερικό), θεατρικές παραστάσεις, εκδηλώσεις στην κεντρική πλατεία και σε χωριά κ.λπ. κ.λπ..
Έτσι, το καρναβάλι μας, ζωντάνεψε. Ο στόχος επιτεύχθηκε χάρις στην… ΨΥΧΗ και το ΜΕΡΑΚΙ των ανθρώπων. Το «έμψυχο υλικό» βασικός συντελεστής της επιτυχίας. Το «ξεσήκωμα» της νεολαίας μέσα από τα σχολικά αμφιθέατρα (με την άδεια των καθηγητών), έφερε κι αυτό σημαντικά αποτελέσματα.
Πηγαίναμε μέσα στα σχολεία και γινόταν πανικός! Όλοι μαζί για την μεγάλη ιδέα. Στη συνέχεια, γεμίζαμε με μαθητές το δημοτικό αμφιθέατρο, όπου συζητιόταν ο τελικός σχεδιασμός της διοργάνωσης.
Οι σύλλογοι άρχισαν σιγά – σιγά να αυξάνονται. Από δύο που ήταν στην αρχή («ΦΙΛΟΙ» & «ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΕΣ»), έγιναν πέντε, δέκα, δεκαπέντε… Κι όλοι εμείς οι «ταπεινοί» που τρέχαμε απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για να έχουμε χρόνο στη διάθεσή μας, παίρναμε… την κανονική μας άδεια από τις δουλειές μας (εγώ τότε τραπεζικός) και φυσικά βάζαμε το χέρι βαθιά στην… ΔΙΚΗ ΜΑΣ τσέπη!
Και για να είμαι ακριβοδίκαιος, πρέπει ν’ αναφέρω ότι σ’ όλη αυτή την ΤΡΕΛΑ, μπροστάρης ήταν τότε ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος… «Ακολουθούσαμε» εγώ, ο Ιπποκράτης Γαλάτης, ο Σταύρος Μωραΐτης, ο Στέλιος Μωραΐτης, ο Χρήστος Μαγγίρας, ο Γ. Μαστορίδης, ο Γ. Κυριάκογλου και άλλοι… 200 μέλη και φίλοι της «ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ».
Γιατί αποφάσισα να γράψω αυτά τα «ελάχιστα» σε σχέση με όσα έγιναν εκείνο τον καιρό; Απλά για μία… «σύγκριση» με το σήμερα!