«Μικρέ παίξε τραγουδάκια για να αντέξω / μικρέ σβήσε με το δάκρυ τον καημό / Θεέ τι είναι αυτά που κάνεις, πες μου / να αφήνεις τα παιδιά στον χαλασμό».
Η «Φεγγαροφωτιά», την οποία κατ’ αποκλειστικότητα παρουσιάζει σήμερα η «Θ», είναι μια εξόχως ενδιαφέρουσα ως προς τη θεματολογία της δισκογραφική δουλειά ενός Ξανθιώτη τραγουδοποιού, αφιερωμένη στα παιδιά που υποφέρουν.
«Ο μικρός Γιόχαν γεννήθηκε σε μια οικογένεια από τοξικομανείς γονείς. Έχει μάθει να στηρίζει την οικογένειά του και να τη σέβεται. Είναι τόσο μεγάλος. Ο μικρός Αμπντουλάχ μαζεύει διαμάντια στα ορυχεία της Αφρικής όλη μέρα για να κερδίσει ένα κομμάτι ψωμί που το μοιράζεται με την χήρα μητέρα του. Την αγαπάει τόσο πολύ. Η μικρή Κοσσοβάρα πάσχει από καρκίνο των πνευμόνων από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου. Αγαπάει τη ζωή και θέλει να παίζει με τις φίλες της. Ο μικρός Μουκρή ήρθε μετανάστης (λαθρομετανάστης) με την οικογένειά του από το Αφγανιστάν. Αγαπάει πολύ το σχολείο, αλλά δεν μπορεί να φοιτήσει. Η μικρή μας στην Βοσνία, βρέθηκε βρέφος στο άψυχο σώμα της μητέρας της μετά από περιπολία των ειρηνευτικών δυνάμεων (δυνάμεων κατοχής). Ο μπαμπάς της αγνοείται. Μαζί με αυτόν αγνοείται το όνομα της και η καταγωγή της. Στον μικρό Τζιχάντ του χάρισαν το όνομα του ιερού πολέμου. Αυτός θέλει να γίνει ζωγράφος όταν μεγαλώσει. Αγαπά τους πίνακες της Αναγέννησης. Η μικρή Ταϊλανδέζα με τον αδερφό της ωθήθηκαν από τους γονείς τους στην παιδική πορνεία, αφήνοντας τα κορμάκια τους στους ληστές της ψυχής τους. Ο μικρός Σωτήρης δέχεται καθημερινώς κακοποίηση από τους γονείς του. Στο σχολείο ποτέ δεν μιλάει και όλοι πιστεύουν πως είναι κακός μαθητής. Ο μικρός Βασίλης είναι παιδί εργατικής τάξης, στο σχολείο η κυρία του είναι περήφανη για τις επιδόσεις του και τη διαγωγή του. Ξέρει να αγαπά και να σέβεται τους άλλους. Κάποια παιδιά όμως το αφήνουν μόνο του στους σχολικούς χορούς επειδή δεν φοράει φιρμάτα ρούχα».
Εννιά παιδιά, εννιά ιστορίες που εκτυλίσσονται δίπλα μας, συχνά δίπλα στην αδιαφορία μας. Ο Δημήτρης Κεϋβανίδης συνεργάστηκε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και με τον σύλλογο ΑμΕΑ της Ξάνθης στη μεγάλη συναυλία που έγινε τον Σεπτέμβριο στο «Αμοιρίδειο». Και τώρα, έχοντας έτοιμη μια δισκογραφική δουλειά ανάλογης στόχευσης και ευαισθησίας, αναζητά τη συνέχεια…
«ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ»
«Η όλη δουλειά μ’ αυτό τον κύκλο τραγουδιών άρχισε την άνοιξη και ολοκληρώθηκε τώρα» λέει ο Ξανθιώτης τραγουδοποιός: «Βρίσκεται πια έτοιμη για να ηχογραφηθεί σε studio και πρόκειται για εννιά τραγούδια στα οποία αποτυπώνονται εννιά ενδεχόμενες περιπτώσεις παιδιών. Σε μονοπάτια νεανικού, έντεχνου τραγουδιού με rock στοιχείο, πρόκειται καθαρά για μια κατάθεση ψυχής, χωρίς να υποκαθιστά κανένα φορέα. Το αίτημα είναι μόνο να στρέψουμε το βλέμμα μας».
Οι στίχοι και η μουσική των τραγουδιών είναι του ίδιου, με το ομώνυμο τραγούδι –και με τα υπόλοιπα- να μας μεταφέρει έναν έντονο συγκινησιακά τρόπο προσέγγισης: «Αυτός που δεν θυμάται, δεν δακρύζει / κι αυτός που δεν λυπάται, συνεχίζει / δυστυχώς…». Και με τον Δημήτρη Κεϋβανίδη να δηλώνει: «Σκοπός μου είναι ν’ ακούω και ν’ ακολουθώ τον αντιήχο της ψυχής μου, μέσα από αυτή τη διαδικασία αντλώ δύναμη και συνεχίζω. Πέντε λεπτά ήταν αρκετά, βλέποντας τον μικρό ακορντεονίστα να παίζει ένα τραγουδάκι από αυτά που έμειναν στο ανθολόγιο της τέχνης. Και παίζοντας, περίμενε να ακουστεί ο μεταλλικός ήχος του κέρματος στο άδειο κονσερβοκούτι... Δεν θέλω να ανατρέξω στις έρευνες οργανισμών για τον παιδικό εφιάλτη, το άθροισμα είναι μεγάλο, τόσο που μπορεί να είναι δίπλα μας και να μην το καταλαβαίνουμε. Το έργο αποτυπώνει απλά την πραγματικότητα και δεν έγινε για να “χτυπήσει” κανέναν. Αυτά τα τραγούδια έγιναν για τα παιδιά του πολέμου, της προσφυγιάς, του δουλεμπορίου, της κακοποίησης, της ορφάνιας, της μετανάστευσης, στα παιδιά που στερούνται την μόρφωση και το παιχνίδι, τα παιδιά που ζουν κάτω από τον εφιάλτη του φόβου».
Σκληρή αλλά ξεκάθαρη η εικόνα που έχει ο ίδιος για τα συμβαίνοντα γύρω: «Έχουμε την όψη ενός υπανάπτυκτου κράτος, που άλλωστε δίκασε τον απελευθερωτή Κολοκοτρώνη. Εκεί είμαστε ακόμη… Σε ποιον αιώνα ζούμε όταν δεν δεχόμαστε τον μετανάστη ή το παιδί του που θα γεννηθεί εδώ και συχνά θα ωθηθεί από τις καταστάσεις στην παραβατικότητα; Είναι μια αλυσίδα, ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει πουθενά. Άλλωστε, με τόσα λεφτά που έχουν δοθεί από την UNICEF και τις ΜΚΟ, θα έπρεπε να είχε σωθεί το σύμπαν…».
Για την ερμηνεία των τραγουδιών, ο συνθέτης θα κάνει κάλεσμα ερμηνευτών. Όμως το μεγαλύτερο κάλεσμα είναι αυτό που αφορά την έκδοση και κυκλοφορία του δίσκου: «Αναζητείται το τελικό βήμα: η συμπαράσταση φορέων και συλλόγων ώστε να βγει ο δίσκος. Και φυσικά ψάχνω πρώτα σε τοπικό επίπεδο, ξεκινώντας από το νομό μας (φορείς, σύλλογοι κ.α.) και μετά θα δω και παραπέρα» λέει ο ίδιος.
Σε συνεργασία με τη «Θ» και με επίκεντρο τα παιδιά, ο Ξανθιώτης τραγουδοποιός ετοιμάζει και άλλη μία σημαντική παρέμβαση, στην οποία θ’ αναφερθούμε εν καιρώ. Προς το παρόν, μένουμε στο κάλεσμα ευαισθησίας κι ανθρωπιάς για να κυκλοφορήσει ο δίσκος από την πόλη μας. Για να μην δικαιωθούν οι στίχοι του τραγουδιού «εκεί» στην Ξάνθη: «…εκεί που δε νοιαστήκανε να δώσουνε κουράγιο / κι ο χρόνος μένει άστεγος σε μέρη μακρινά»…
Θοδωρής Μπακάλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου