Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ Έχουμε συνδέσει εύλογα τον όρο «χαμηλά οικονομικά στρώματα» με τον αγρότη, τον εργάτη, τον συνταξιούχο κλπ. Ως μία κοινωνία ανθρώπων με συνοχή, εύλογα σπεύδουμε να υπερθεματίσουμε ότι αφορά την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου αυτών των συνανθρώπων μας και έτσι πρέπει να γίνεται.
Από την άλλη πλευρά αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο του βιοτέχνη-βιομηχάνου την ιδιότητα του «επιχειρηματία», η οποία είναι ταυτόσημη με… μπόλικο χρήμα, με χλιδή, με ανέσεις και με συνεχώς αυξανόμενο κέρδος!
Η σημερινή πραγματικότητα όμως διαφοροποιεί σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό τα πράγματα και κατατάσσει αρκετούς από τους λεγόμενους «επιχειρηματίες» στην ίδια και κατά περίπτωση, σε πιο χαμηλή οικονομική στάθμη από αρκετούς «εργαζόμενους» και αγρότες…
Τόσο ο μεταποιητικός κλάδος (ιδιαίτερα οι οικογενειακές επιχειρήσεις) όσο και ο εμπορικός, δέχονται την μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία τους! Ο τεράστιος ανταγωνισμός στα πλαίσια της ελεύθερης- παγκοσμιοποιημένης αγοράς, έφερε πολλούς από το «είδος» σε κατάσταση εξαθλίωσης και κατά περίπτωση… αυτοκτονίας!
Η πολιτεία από την πλευρά της, στοχεύοντας στην αύξηση των εσόδων στα δημόσια οικονομικά συρτάρια, δεν λαμβάνει υπόψη της τέτοιες παραμέτρους και συνήθως αποτελειώνει με «χαριστικές βολές» τους μικρομεσαίους επαγγελματο-βιοτέχνες που αιμορραγούν! Τι σημαίνει αυτό; Ότι και σ’ αυτή τη περίπτωση θα πρέπει ως κοινωνία να είμαστε παρόντες και να συμπράξουμε στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και αυτοί οι συμπατριώτες μας.
Την αρχή σε μια τέτοια προσπάθεια όμως, θα πρέπει να την κάνουν οι εκπρόσωποι αυτών των «τάξεων» δημιουργώντας ένας πλαίσιο κατανόησης αρχικά και διεκδικήσεων στην συνέχεια… Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν, θα κληθεί στην συνέχεια η κοινωνία να συμπαρασταθεί και να προσφέρει την αρωγή της, όπως γίνεται και σε άλλες περιπτώσεις.
Σε τοπικό επίπεδο, θα προσκαλούσα τον Παναγιώτη Ανδρικόπουλο και το ΕΒΕ, τον Βασίλη Σκαρλάτο και τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών, τον Σωτήρη Τσιακίρογλου και την Ομοσπονδία Επαγγελματοβιοτεχνών, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να μπουν μπροστάρηδες σε έναν κοινωνικό αγώνα για τα χιλιάδες μέλη των φορέων που εκπροσωπούν.
Μια καλή αρχή θα μπορούσε να γίνει με την απαίτηση καταβολής και των τριών καθυστερημένων εξαμήνων της επιδότησης κόστους εργασίας (12%) που είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο, ιδιαίτερα για τις επιχειρήσεις που βρίσκονται λίγο πριν το κλείσιμο… Ας μην ξεχνάμε, ότι μ’ αυτήν την προϋπόθεση, κάποιοι εργοδότες προσέλαβαν επιπλέον εργαζόμενους, τους οποίους όμως δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν οικονομικά.
Ο εργαζόμενος είχε όλα τα νόμιμα- νομικά περιθώρια να προσφύγει και να δικαιωθεί… Ο εργοδότης- «επιχειρηματίας», δεν έχει όμως τα ίδια όπλα, για να διεκδικήσει από την πολιτεία αυτά που του χρωστάει… Βρίσκεται λοιπόν εν μέσω δύο πυρών και κάποια στιγμή… τελειώνει, το κλείνει το μαγαζί και μαζί με αυτό κλείνει και το… ίδιο του σπίτι!
Και μία επισήμανση. Οι παραπάνω καταστάσεις αφορούν πλέον στον κανόνα και όχι στην εξαίρεση των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών. Και ας μην ξεχνάμε, πως αν δεν στηριχθούν αυτοί οι άνθρωποι, το κυρίαρχο πρόβλημα της ανεργίας θα καλπάζει με μεγαλύτερους ρυθμούς, κάτι που δεν συμφέρει σε κανέναν και ας μην το λησμονούν κάποιοι αυτό… Ιδιαίτερα εκείνοι που διεκδικούν «αποκλειστικότητες» σε δικαιώματα ακόμη και σε… προβλήματα, προφασιζόμενοι την κοινωνική τους θέση. Και ο νοών νοείτω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου