Όταν θέλουμε μπορούμε...

Την εβδομάδα που μας πέρασε, έλαβα e-mail από φίλους αναγνώστες, οι οποίοι είτε θέλησαν να δώσουν συγχαρητήρια για τη τελευταία θεματική της στήλης (που φιλοξενήθηκε στο τεύχος του προηγούμενου Σαββάτου, στις 26/09 ) είτε να με παροτρύνουν να τη συνεχίσω και στο νέο τεύχος της «Θ». Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό με εξέπληξε ευχάριστα και πως δε θα μπορούσα βεβαίως να αρνηθώ να αναπτύξω λίγο παραπάνω τις σκέψεις μου πάνω στο προηγούμενο θέμα.

Αν θα θέλαμε λοιπόν να συνδεθούμε λίγο με τα προηγούμενα, θα κρατούσαμε την εξής περιεκτική φράση: «Καμιά φορά ο μοναδικός τρόπος για να διδαχτούμε κάτι, για να καταλάβουμε και να πάρουμε ένα μάθημα είναι να μας πονέσει κάτι»…
Η ζωή μοιάζει να είναι γεμάτη μαθήματα και μαθητές στη τάξη είμαστε όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου. Μια προσεκτική παρατήρηση της ζωής μας και των γεγονότων που προκύπτουν και βιώνουμε, θα μπορούσε ίσως να μας κάνει να καταλάβουμε ότι κάθε στιγμή παίρνουμε τα μαθήματα που χρειαζόμαστε. Συνηθίζουμε να λέμε: «έχω φάει πολλά χαστούκια στη ζωή μου και έχω μάθει». Καταλαβαίνουμε όμως άραγε τη βαθύτερη σημασία αυτής της φράσης ή στη πρώτη δυσκολία δε μπορούμε να σκεφτούμε λογικά, παραμόνο ξέρουμε να καταριόμαστε τη ζωή μας και να φωνάζουμε «γιατί όλα σε μένα» υιοθετώντας το ρόλο του θύματος; Μπορούμε να διακρίνουμε το μάθημα και την ευκαιρία (αυτό)εξέλιξης πίσω από τη δυσκολία; Χαιρόμαστε έστω και στιγμιαία που ναι μεν θα στριμωχτούμε, αλλά θα αποκτήσουμε άλλο ένα πολύτιμο εφόδιο ζωής όταν καταφέρουμε να βγούμε από το πρόβλημα; Δεν αναφέρομαι φυσικά στις περιπτώσεις εκείνες όπου ένα πρόβλημα δεν είναι στο χέρι του ίδιου του παθόντος να το λύσει (όπως πχ κάποια ανίατη ασθένεια ή τη κατάσταση που επικρατεί στις «τριτοκοσμικές χώρες»). Αυτά είναι άλλου είδους ζητήματα. Αναφέρομαι σε προβλήματα και δυσκολίες που αν ο άνθρωπος παλέψει και βάλει μπροστά τη δυνατή του θέληση μπορεί να επιλύσει. Αν κατορθώσουμε να παρατηρήσουμε τις δυσκολίες που προκύπτουν στη ζωή μας, το πότε προκύπτουν και τι τελικά μας αναγκάζουν να αλλάξουμε για να απαλλαγούμε από αυτές, ίσως τότε διαπιστώσουμε ότι η ζωή μας μοιάζει με μια διαδοχή απαραίτητων μαθημάτων που έρχονται τη κατάλληλη στιγμή και μας δίνουν την ευκαιρία να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, να εξελιχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι και για μας και για τους άλλους- ίσως να αποκτήσουμε έναν λόγο (ή και περισσότερους) για να πάψουμε να αγχωνόμαστε με το καθετί, να μάθουμε να αγαπάμε τη ζωή και να νιώθουμε περισσότερη ηρεμία και ευτυχία!
Για παράδειγμα..
-Χάνω όλους μου τους φίλους και μοιάζει να μη με θυμάται κανείς, αλλά αν προσέξω λίγο περισσότερο ίσως δω ότι πάντα ήμουν ένας εγωιστής και ποτέ δεν καταδέχτηκα να «ρίξω τα μούτρα μου» να τους πάρω κι εγώ ένα τηλέφωνο ή να ενδιαφερθώ για το τι κάνουν και αν είναι καλά.
- Ο/η σύντροφός μου πάντοτε μου γκρίνιαζε και τελικά χωρίσαμε, αλλά μόλις τώρα κατάλαβα πως ποτέ μου δεν του/της έδειξα την αγάπη και τρυφερότητα που είχε τόση ανάγκη.. μήπως έχω «πέτρινη καρδιά» και αν δε διορθωθώ στο τέλος θα μείνω μόνος χωρίς αγάπη;
- Βρίζω το αφεντικό μου γιατί μου λέει πως δεν είμαι όσο παραγωγικός θα ήθελε και τον μισώ γιατί είναι απαίσιος και μου προκαλεί το πρόσθετο άγχος ότι θα με απολύσει και θα μείνω χωρίς δουλειά, αλλά μήπως πρέπει να σταματήσω να παίζω πασιέντζες στον Η/Υ όταν δε με βλέπει; και μήπως τελικά έχω το βασικό για τη ζωή μου μειονέκτημα να είμαι τεμπέλης;
- Οι μαθητές μου στη τάξη δείχνουν να με αντιπαθούν τρομερά ενώ με τον/την συνάδελφό μου παρατηρώ ότι έχουν άριστη σχέση. Πρόκειται για τα ίδια παιδιά! Μήπως κρατάω τις αποστάσεις και σε κάθε μου κίνηση τους δείχνω ποιος είναι το αφεντικό εδώ μέσα; Μήπως δεν τα πλησίασα ποτέ σαν παιδαγωγός και δεν κάθισα να αφουγκραστώ τις ανησυχίες τους;
Είναι και η αυτοκριτική μέρος της σωστής αντιμετώπισης των δυσκολιών..
Και από την άλλη…
Το να αντιμετωπίζει κανείς τα προβλήματα ως μεταμφιεσμένες ευκαιρίες οδηγεί στο ατομικό καλό, αλλά και αυτό με τη σειρά του – αφού τελικά ο ένας αλληλεπιδρά με τον άλλον- φέρνει τη συλλογική ευημερία και αυτό…είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για τον κόσμο μας!