Στο χέρι μας είναι και πάλι…

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Αλήθεια είναι ότι μετά το 1974 ο Ν. Ξάνθης και η Θράκη γενικότερα πήρε τα «επάνω» της… Οι βιομηχανίες φύτρωναν η μία μετά την άλλη και οι βιομηχανικοί εργάτες ήταν περιζήτητοι… Τόσο, που φτάναμε στο σημείο να κάνουμε… εισαγωγή και από γειτονικούς νομούς, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες της βιομηχανίας σε εργατικά χέρια…

Αλήθεια είναι πως ο πρωτογενής τομέας πέρασε από αρκετές συμπληγάδες για να φτάσουμε στο 2007 όπου κάναμε και τον τελευταίο -εν μέρει θετικό- απολογισμό, σε σχέση με τα εναπομείναντα εργατικά χέρια στην περιοχή μας…
Πριν δύο χρόνια λοιπόν τέτοια εποχή, βρισκόμασταν στο τέλος της καμπάνιας της ΣΕΒΑΘ και στην έναρξη της καμπάνιας της Βιομηχανίας Ζάχαρης. Λειτουργούσαν όλα τα συνεταιριστικά εργοστάσια και αρκετά ακόμη ιδιωτικά που σήμερα και αυτά υπολειτουργούν ή… δεν λειτουργούν!
Παραμένοντας στον ιδιωτικό τομέα, είναι γνωστό, ότι οι λεγόμενες μεγάλες βιομηχανίες μείωσαν το εργατικό τους δυναμικό στο… ελάχιστο, ενώ κάποιες εξ αυτών δεν διαθέτουν πάνω από το 1/10 του αρχικού τους εργατικού δυναμικού. Πληροφορίες αναφέρουν, ότι προσεχώς ότι και οι λιγοστές αυτές ιδιωτικές βιομηχανίες θα μεταφέρουν το σύνολο των δραστηριοτήτων τους εκτός Ξάνθης, εκτός Θράκης, εκτός Ελλάδας! Με λίγα λόγια θα παραμείνουν μόνο οι «γενναίοι» τους οποίους ενδεχομένως κάποτε θα πρέπει και να… τιμήσουμε γι’ αυτή τους την απόφαση!
Σήμερα, δεν υπάρχουν πλέον «καμπάνιες» (έννοιες με τις οποίες ήταν συνδεμένη η τοπική μας κοινωνία- οικονομία), δεν υπάρχουν εργοστάσια εκατοντάδων εργαζομένων και το χειρότερο όλων, δεν υπάρχει επενδυτικό ενδιαφέρον για «νέα φουγάρα»!
Κανένα από νέα μέτρα που υποτίθεται παίρνουν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις, δεν στάθηκε ικανό να προσελκύσει νέες μεγάλες παραγωγικές μονάδες… Η ελκυστικότητα που υπήρχε κάποτε για την περιοχή έχει γίνει… απωθητικότατα, ενώ η γραφειοκρατία και οι «υπηρεσίες» απομακρύνουν ακόμη και το ελάχιστον ενδιαφέρον που επιδεικνύεται από νέους μεγάλους επενδυτές…
Τα στοιχεία είναι δυστυχώς αδιάψευστα… Όσο κι αν προσπαθήσουμε να ωραιοποιήσουμε τους αριθμούς, δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα… Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν ως κοινωνία για να αναστρέψουμε αυτό το απαισιόδοξο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί; Ή μάλλον καλύτερα, να προβληματιστούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι εμείς ως κοινωνία ή απλά τα λέμε για… να τα λέμε όλα αυτά σε διάφορα πηγαδάκια, μοιρολατρώντας για το αύριο…
Για ακόμη μια φορά θα πω ότι ΜΠΟΡΟΥΜΕ αρκεί να το θελήσουμε… Και μιλάω στον πρώτο πληθυντικό, εννοώντας τους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς μας εκπροσώπους, που θα πρέπει να μπούνε μπροστάρηδες και φυσικά εμείς θα πρέπει να τους στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις…
Αυτό προϋποθέτει αιρετούς εκπροσώπους… όχι αχυράνθρωπους, όχι «yes men», όχι μέρος του συστήματος, όχι συμφεροντολόγους και «μοχαχοφάγηδες»… Θα είχε ενδιαφέρον, να θέταμε ένα ανοιχτό ερώτημα προς τους υποψηφίους των προσεχών εθνικών εκλογών και ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύο μεγάλων κομμάτων… Σε ποια κατεύθυνση πρόκειται να κινηθούν, ως προς το τεράστιο αυτό πρόβλημα της αποβιομηχάνισης- ανεργίας στην περιοχή; Και θα τους κρίνουμε σε πρώτη φάση από τις απαντήσεις που θα μας δώσουν… Και θα τους κρίνουμε σε δεύτερη φάση από τις πράξεις που θα κάνουν σε σχέση με αυτά που θα δεσμευθούν… Και θα τους κρίνουμε στην τελική φάση «απολογιστικά», ώστε να τους ξαναεμπιστευτούμε με την ψήφο μας ή… να τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν!
Αν συμπεριφερόμασταν κατ’ αυτήν την έννοια όλα αυτά τα χρόνια, τότε σίγουρα θα είχαμε καλύτερους και πιο ευσυνείδητους πολιτικούς και το κυριότερο, θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα για την τοπική μας κοινωνία, για την τοπική μας οικονομία… Άρα λοιπόν και πάλι το θέμα βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Και πάλι θα κληθούμε ΕΜΕΙΣ να αποφασίσουμε, αν προτιθέμεθα να υπογράψουμε την οριστική μας καταδίκη ή το άνοιγμα ενός παραθυρόφυλλου στην ελπίδα για το αύριο του τόπου μας…