Που είναι ο… άνθρωπος;

Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ

Κάθε σπίτι και ένα (ή και περισσότερα) πρόβλημα… Ανεργία, αποτυχίες επαγγελματικές, ατυχίες κοινωνικού περιεχομένου (διαζύγια κλπ) ασθένειες, θάνατοι… Σπίτια, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα… πάνω στο άλλο, πλην όμως σπίτια με πόρτες ερμητικά κλειστές, λες και θέλουν να κρύψουν το πρόβλημά τους…

Δεν υπάρχει πλέον ενδιαφέρον για τον «πλησίον», ίσως γιατί… δεν ξέρουμε ποιος είναι ο πλησίον, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Πως είναι δυνατόν να συμπαρασταθούμε στο πρόβλημά του, πως είναι δυνατόν και αυτός να συμπαρασταθεί στο δικό μας… Φθάσαμε σε ένα σημείο που η «πέτσα» μας έχει παχύνει υπερβολικά!
Ακούμε καθημερινά τα μύρια όσα που συμβαίνουν στην πόλη μας, στο χωριό μας, στην γειτονιά μας, στην ίδια την οικοδομή που διαμένουμε και δεν κάνουμε το παραμικρό. Έχουμε αυτο-απομονωθεί, ακολουθώντας πιστά τις εντολές εκείνων που μας θέλουν πειθήνια όργανα, μπροστά από ένα δέκτη τηλεόρασης (για τους μεγαλύτερους) ή μπροστά από έναν δέκτη υπολογιστή και κινητού (για τους μικρότερους).
Ζούμε δηλαδή σε μία εικονική πραγματικότητα, γι’ αυτό μας γίνονται ολοένα και περισσότερο απαραίτητες οι επισκέψεις σε… ψυχιάτρους! Ίσως να σκεφθεί κανείς πως μ’ έπιασε το «νοσταλγικό» μου για τις… παλιές καλές εποχές, που δεν υπήρχαν όλα αυτά. Σαφώς και θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου, που, έστω για λίγο «κοινώνησα» κάτι από εκείνες τις εποχές (δεκαετίες ’60-’70).
Έζησα στην γειτονιά, όπου δεν μπορούσα να διαχωρίσω την μητέρα μου από την γειτόνισσα, γιατί όλες με είχαν (μας είχαν) σαν παιδί τους! Δεν μπορούσα να διακρίνω τον πλούσιο από τον φτωχό, γιατί όλοι μέσα στη φτώχεια τους, περίσσευαν κι ένα «κομμάτι» για τον… φτωχότερο.
Μπορούσα όμως να διακρίνω την αγάπη και το ενδιαφέρον των ανθρώπων για τον συνάνθρωπό τους. Είχε πρόβλημα κάποιος γείτονας; Το είχανε όλοι μαζί και το αντιμετώπιζαν όλοι μαζί. Πρόβλημα συμμερισμένο, άρα μικρότερο πρόβλημα! Χαρές μοιρασμένες… μεγάλες χαρές!
Θυμάμαι γιορτές και πανηγύρια, τραπέζια στρωμένα, όχι σε κοσμικά κέντρα, αλλά σε αυλές σπιτιών, που αν και φτωχικά φάνταζαν σαν τα πιο πλούσια του κόσμου, γιατί είχαν σαν βασικό μενού την αγάπη, την χαρά και το γέλιο! Τα χωρατά και τα πειράγματα των μεγαλυτέρων και τα «τιτιβίσματα» των μπόμπιρων, εκ των οποίων και ο γράφων… Με ένα κομμάτι ψωμί βρεγμένο με βούτυρο και ζάχαρη ή με τριμμένη ελιά στην φρυγανιά και δώστου παιχνίδι και δώστου χαρές και δώστου… ΖΩΗ!
Και ερχόμαστε στο σήμερα… Στον 21ο αιώνα, στην εποχή του διαδικτύου και των… διαστημικών λεωφορείων! Και το ερώτημα γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ: ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ; Κλεισμένος μέσα στο σπίτι του και στον εαυτό του. Απομονωμένος από τους κατ’ ευφημισμόν συνανθρώπους του, γιατί και εκείνοι αντιμετωπίζουν τα ίδια και χειρότερα. Προβληματισμένος και σκυθρωπός, απογοητευμένος και σαστισμένος. Στο λούκι της καθημερινότητας με μία ζωή fast (γρήγορη) και compact (συμπυκνωμένη). Στο σχολείο, στην εργασία, στην απασχόληση, στις συνήθειες, στον έρωτα, στον… θάνατο! Κλισέ και τυποποιημένα τα πάντα. Γεννήσεις, βαπτίσεις, γιορτές, γάμοι, εκδρομές, χαρές και λύπες… Όλα κλισέ, τυποποιημένα και… συμπυκνωμένα!
Και επειδή κάθε φορά ολοκληρώνω τις σκέψεις μου με προτάσεις, θα πρότεινα λοιπόν να προσπαθήσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο έστω για λίγο, έστω για σήμερα, να… εκτροχιαστεί από την «τροχιά» της νέας τάξης πραγμάτων και της σαλαμοποίησης της καθημερινότητάς μας. Να ενδιαφερθούμε για τον συνάνθρωπό μας για να ενδιαφερθεί και αυτός για μας. Να χτυπήσουμε την διπλανή πόρτα, για να χτυπήσει και ο διπλανός την δική μας. Να δώσουμε χαρά στα παιδιά μας με την δική μας φυσική παρουσία και όχι με άψυχα υποκατάστατα. Να ανοίξουμε την καρδιά και την ψυχή μας και να ρουφήξουμε την ζωή που μας απομένει με οποιονδήποτε τρόπο. Που ξέρετε, μπορεί και να μας… αρέσει και να συνεχίσουμε να το κάνουμε και αύριο και μεθαύριο…