Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε…

Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ

Η χθεσινή αναφορά της στήλης για την ανεργία που μαστίζει (και) το τόπο μας, είχε μεγάλη απήχηση γιατί απλά κατέγραφε την σκληρή πραγματικότητα.
Επικοινώνησαν αρκετές… δεκάδες αναγνώστες, θερμοπαρακαλώντας να συνεχίσω στο ίδιο θέμα μήπως και… ιδρώσει κανένα αφτί αρμοδίων! Θέλω να διευκρινίσω όμως κάτι. Αναφερόμενος σε νέες θέσεις εργασίας, δεν εννοώ αποκλειστικά θέσεις στο δημόσιο. Αντιθέτως, επιμένω πως θα πρέπει να ευνοηθεί το περιβάλλον για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα!

Δεν είναι δυνατόν να «χωρέσουν» όλες αυτές οι στρατιές ανέργων στο δημόσιο… Και αν κάποιοι θα το επιχειρήσουν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να βουλιάξουν την εθνική μας οικονομία και κατ’ επέκταση το σύνολο των φορολογουμένων Ελλήνων πολιτών…
Θα πρέπει λοιπόν να γίνει λιγότερο ελκυστικός ο δημόσιος απ’ ότι ο ιδιωτικός τομέας, κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά σήμερα. Αντιθέτως, οι περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, αποδίδουν στον εργαζόμενο αρκετά περισσότερα με λιγότερες ώρες δουλειάς και απεριόριστες πιθανότητες σκασιαρχείων!
Πως θα μπορέσει όμως ο ιδιώτης να πληρώσει περισσότερα χρήματα σε έναν εργαζόμενο απ’ αυτά που πληρώνει το δημόσιο; Άρα θα πρέπει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Και ποιες είναι αυτές οι προϋποθέσεις; Να στηριχθεί το υγιές «επιχειρείν», να επιδοτηθεί πολλαπλάσια και συγχρόνως να ελεχθεί ως προς τις «ρήτρες» ο εργοδότης, όχι όμως με ψίχουλα (και εκείνα καθυστερημένα επί σειρά ετών), αλλά με «ζεστό» χρήμα. Ζεστό, πλην όχι απαραίτητα ρευστό και εξηγούμαι.
Αρκετές φορές κατά το παρελθόν είχε πέσει στο τραπέζι η πρόταση συμψηφισμού των οφειλών του εργοδότη προς το δημόσιο με αυτά που έχει λαμβάνειν… Κάτι όμως που δεν δέχθηκαν οι προηγούμενοι οικονομικοί υπουργοί ούτε καν να το συζητήσουν. Με γνώμονα τα «καλά και συμφέροντα», ήθελαν να παίρνουν ζεστό παραδάκι από τους υπόχρεους στο δημόσιο (φόρο εισοδήματος, ΦΠΑ, ακόμη και ασφαλιστικές εισφορές) ενώ είχαν όλη την άνεση να πληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις, αν και εφόσον και όποτε υπήρχαν διαθέσιμα! Ποιος τυφλός λοιπόν δεν θέλει το φως του; Και δυστυχώς αποδείχθηκαν όλοι οι προηγούμενοι (ελπίζω όχι ο σημερινός) ΤΥΦΛΟΙ που περιμένουν φως από τον ιδιωτικό κορβανά, χωρίς όμως να του παρέχουν στηρίγματα!
Απευθυνόμενος προς τον πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχανιών Ν. Ξάνθης Βασίλη Σκαρλάτο, ο οποίος είναι γνώστης του θέματος, θα του πρότεινα –σε συνεργασία και με άλλους εκπροσώπους φορέων- να επαναφέρει την πρόταση δια των κεντρικών τους οργάνων και να την στηρίξουν σθεναρά. Οι προφάσεις περί λογιστικών και λοιπών κωλυμάτων δεν πείθουν κανέναν… Σου χρωστάω τόσα, μου χρωστάς τόσα και τα «ρέστα» σε ρευστό!
Να είστε σίγουροι ότι με ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα ενισχυθεί απίστευτα ο υγιές επιχειρείν, το ζητούμενο δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση και συγχρόνως θα υπάρξουν ευκαιρίες για νέες θέσεις εργασίας! Παράλληλα θα πρέπει να δομηθεί εξ αρχής το όλο σύστημα, της δημιουργίας δηλαδή επενδυτικού περιβάλλοντος, το οποίο θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ευνοϊκό και συγχρόνως αυστηρό… Να διακρίνεται δηλαδή από πραγματικά στοιχεία εκείνος που μπορεί να δημιουργήσει επιχείρηση για να τη δουλέψει και να προσφέρει θέσεις εργασίας… Κάτι που επίσης μέχρι σήμερα δεν γινόταν.
Και κάτι ακόμα… Υγιείς επιχειρήσεις, δεν είναι κατ’ ανάγκη οι βιομηχανικές επιχειρήσεις. Υπάρχουν πολλές βιοτεχνικές, αλλά και εμπορικές- οικογενειακές επιχειρήσεις στον τόπο μας, που θα μπορούσαν με τέτοιες προϋποθέσεις να αυξήσουν το εργατικό δυναμικό τους και να συντελέσουν στην άμβλυνση του προβλήματος της ανεργίας κατά πολύ.
Όλα αυτά όμως αγαπητοί μου, χρειάζεται να μπουν σε τραπέζια διαλόγου και να συζητηθούν μεταξύ ειδικών και από τις τρεις πλευρές. Κυβέρνηση, επιχειρηματίες και εργαζόμενοι. Όχι όμως με βάση κομματικά και προσωπικά-ιδιοτελή κριτήρια και συμφέροντα, αλλά στη βάση του γενικού συμφέροντος και με έναν αντικειμενικό στόχο: «Ευκαιρίες για δουλειά σε όλους τους νέους μας»! Και όποιος (όποιοι) πετύχουν αυτόν τον στόχο να είναι σίγουροι πως θα κερδίσουν και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού για πολλά- πολλά χρόνια! Διαφορετικά, όσο μιλάμε για υποδομές και ανάπτυξη, για αριθμούς και στατιστικές, για συγκλίσεις ή αποκλείσεις, ο παρανομαστής θα παραμένει ίδιος και τα παιδιά μας θα παραμένουν άνεργα…