Όταν θέλουμε μπορούμε

"Νιώθω οτι η ζωή μου δεν πάει πουθενά... Είμαι 33 χρ και είμαι σε απόγνωση... ενώ έχω έναν καλό σύζυγο, παιδί, καλή δουλειά και καλά λεφτά μα κάθε μέρα που ξυπνάω με πιάνει απελπισία και θέλω να τους παρατήσω όλους και να φύγω...δεν αντέχω άλλο...νομίζω πως είναι στιγμές που θα εκραγώ από νεύρα και απόγνωση...δε ξερω τι μου φταίει ούτε από που να ξεκινήσω...είναι στιγμές που το μόνο που θέλω είναι να κλειστώ σε έναν χώρο ολομόναχη...άλλες πάλι σκέφτομαι πως τους αγαπώ, αλλά δε νιώθω καλά τελευταία...ο άντρας μου προσπαθεί να μου μιλήσει αλλά έχω τόση ένταση που δε θέλω τίποτα… φοβάμαι μη ταράξω και το γιό μου με όλα αυτά...

Ευγενία"

Αγαπητή Ευγενία,
εκατομμύρια άνθρωποι, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, βιώνουν μια κατάσταση παρόμοια με τη δική σου. Είναι συνήθης μια τέτοια, ψυχική θα έλεγα εγώ, κούραση. Υπάρχει τόσος πολύς κόσμος εκεί έξω που νιώθει να ασφυκτιά με τον τρόπο ζωής του! Λίγο οι φρενήρεις ρυθμοί της ζωής μας, λίγο η έλλειψη πραγματικού ελεύθερου χρόνου, έχουν σαν αποτέλεσμα να μπαίνουμε καθημερινά στη... μπρίζα. Μια τέλεια ή καλά δομημένη ζωή δεν είναι αρκετή, ούτε και μπορεί να είναι ισορροπημένη, αν δεν υπάρχει έστω και λίγος προσωπικός χωροχρόνος.
Ωστόσο, μια οικογένεια με παιδιά, ένας καλός σύζυγος και μια καλή δουλειά με ικανοποιητικές αποδοχές, είναι πράγματα για τα οποία θα πρέπει να νιώθεις ευγνώμων, αναλογιζόμενη πως για πολλούς ανθρώπους σήμερα, αυτά είναι πολυτέλεια. Στο προηγούμενο μάλιστα τεύχος της "Θ" είχα δημοσιεύσει ένα κειμενάκι με θέμα της ευγνωμοσύνη στη ζωή μας. Πιστεύω πως θα σου έκανε μεγάλο καλό να το διαβάσεις. Πέρα από αυτό όμως, θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι: Μήπως νιώθεις μέσα σου ότι έχεις σηκώσει στους ώμους σου περισσότερο βάρος από όσο αντέχεις; Μήπως φρόντισες για μια ζωή τέλεια χωρίς όμως να συμπεριλάβεις μέσα στιγμές αναζωογόνησης και χαλάρωσης; Ξέρεις ο άνθρωπος μπορεί να μην είναι μηχανή, αλλά έχει κάποιες από τις ανάγκες της. Χρειάζεται ανανέωση, service όπως λέμε, νέα ενέργεια και… κινητήρια δύναμη! Προσωπικά λοιπόν, θεωρώ πως το πρόβλημα δεν είναι ούτε η οικογένεια ούτε και η εργασία σου. Το πρόβλημα είναι ότι έχεις υπερκαταπονήσει τον εαυτό σου με αποτέλεσμα από την τόση πίεση, να έχεις φτάσει σε ένα σημείο να βαριέσαι τα πάντα και όλα να σε πνίγουν. Με λίγα λόγια, πιστεύω πως αυτή τη στιγμή ο εαυτός σου, σου χτυπά το καμπανάκι κινδύνου και σου ζητάει με τον τρόπο του να αναθεωρήσεις και να φροντίσεις λίγο και τον εαυτό σου (μόνο έτσι είμαστε σε θέση να δίνουμε και στους άλλους). Κατά την άποψή μου λοιπόν σου χρειάζεται λίγος προσωπικός χρόνος. Εν ανάγκη, πάρε μια μικρή άδεια από τη δουλειά και κάθισε έπειτα να σκεφτείς τι είναι αυτό που θα σε έκανε να νιώσεις πιο ξεκούραστη, πιο ήρεμη και χαλαρωμένη. Έπειτα, αφού βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου και αποκτήσεις μια συνείδηση των αναγκών σου (που έχεις απωθήσει όπως φαίνεται) κάνε μια συζήτηση και με τον σύζυγό σου. Μίλησέ του γι' αυτά που νιώθεις και για το τι χρειάζεσαι για να αισθανθείς καλά. Πιστεύω πως μαζί θα βρείτε την ιδανική λύση. Όταν το βάρος μοιράζεται είναι καλύτερα.