Με ξένα κόλλυβα…

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Ένα σημαντικό θέμα ανέκυψε στην πρόσφατη συνεδρίαση της δημαρχιακής επιτροπής, σχετικά με την προμήθεια μιας δεξαμενής νερού. Το θέμα αναβλήθηκε ώστε να εξετασθεί η αντικειμενικότητα των προσφορών μετά από παρέμβαση του Αποστόλη Αγκόρτσα.
Το συγκεκριμένο μέλος της δημαρχιακής, έκανε το αυτονόητο. Ενδιαφέρθηκε τηλεφωνώντας, να μάθει ποια είναι η πραγματική αξία ενός τέτοιου αντικειμένου, κάτι που θα πρέπει να γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις, όταν οι προτεινόμενες τιμές είναι ή τουλάχιστον φαίνονται εξαιρετικά διογκωμένες…

Η προτεινόμενη τιμή στη συγκεκριμένη περίπτωση σχεδόν… δεκαπλάσια από αυτές που κυκλοφορούν στην «πιάτσα», ενώ όπως αποδείχθηκε -και μετά από έρευνα του ιδίου συμβούλου- υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές προτάσεις- λύσεις πιο οικονομικές και πιο αποδοτικές!
Δεν είναι συμπτωματικό το γεγονός, ότι τόσο σε επίπεδο επικράτειας, αλλά και τοπικά, η έννοια «προμήθεια» καταντά να είναι ταυτόσημη με την έννοια της «λοβιτούρας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολλοί από τους εμπλεκόμενους υπηρεσιακούς και πολιτικούς- αυτοδιοικητικούς παράγοντες, μπαίνουν στη λογική της διαμεσολάβησης, που σημαίνει «μίζα» και ως εκ τούτου αύξηση της τιμής του προϊόντος στο πολλαπλάσιο. Μια αύξηση που χρεώνεται κατ’ ευθείαν στον πολίτη, τα συμφέροντα του οποίου υποτίθεται εξυπηρετούν όλοι οι παραπάνω εμπλεκόμενοι!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Πως είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας ή μια εταιρεία να καταθέτει μια προσφορά στο Δήμο Ξάνθης για ένα αντικείμενο που αξίζει 3-4 χιλιάδες φθάνοντάς το στο ποσό των 35-40 χιλιάδες ευρώ; Ή περνάει τους δημοτικούς μας «άρχοντες» για… βλάκες ή γνωρίζει προφανώς μια «πεπατημένη» που αποδίδει για όλες τις πλευρές…
Υπάρχουν περιπτώσεις και κατά το παρελθόν, όπου διαφάνηκαν «σχέσεις» μεταξύ υπηρεσιακών παραγόντων και προμηθευτών υπό την ανοχή (;) των πολιτικών τους προϊσταμένων… Θα πρέπει κάποτε, να ερευνηθούν και οι προσωπικές ή ακόμη και συγγενικές σχέσεις μεταξύ αιρετών και προμηθευτών, μεταξύ υπηρεσιακών αρμοδίων και συναρμοδίων και αιρετών και μεταξύ (και) των τριών όταν αφορά έργα και «αναθέσεις» όχι μόνο μεγάλων, αλλά και μικρότερων, γιατί ας μην ξεχνάμε: «Πολλά μικρά κάνουν… αρκετά μεγάλα»!
Θα πρέπει εν ολίγοις, τα ελεγκτικά όργανα να «διυλίσουν» τους έχοντες σχέση με όλον αυτό τον μηχανισμό των προμηθειών, να καθιερωθεί το πόθεν έσχες επί της ουσίας, να προστεθούν δικλείδες διαφάνειας και αντικειμενικότητας στο σύνολο των προμηθειών, ώστε και να μην αφήνεται η παραμικρή αιχμή για κανέναν αδίκως ή δικαίως…
Και δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη δεξαμενή που προκάλεσε –όχι άδικα- το ενδιαφέρον του κου Αγκόρτσα και στην συνέχεια όλων των υπολοίπων, υπάρχουν και άλλα, μικρότερα ή και μεγαλύτερα έργα, που προκαλούν από τις προτινόμενες τιμές. Πληροφορούμαι ότι υλικά που προμηθεύεται άλλη υπηρεσία και που μπορεί να τα βρει κάποιος ιδιώτης στο λιανεμπόριο με μισό ευρώ, αγοράζονται με… 2,5-3 ευρώ κατά χιλιάδες!
Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η αιτιολογία του «δεν γνώριζα» από τον πολιτικό προϊστάμενο, γιατί και αυτοί ζουν στο ίδιο περιβάλλον και πρέπει να έχουν τα αισθητήριά τους ακόμη πιο ευαίσθητα απ’ ότι οι απλοί πολίτες της καθημερινότητας. Δεν μπορεί λοιπόν να δικαιολογούν τέτοιες αποκλείσεις και να τις δέχονται γιατί απλά τα… «κόλλυβα» είναι ξένα!
Όλα αυτά λοιπόν εύλογα σκανδαλίζουν τον πολίτη, ο που ακούει σχεδόν καθημερινά για κομπίνες και ρεμούλες με μίζες στο δημόσιο τομέα, αλλά και στην τοπική αυτοδιοίκηση…
Και κάτι ακόμη που μας αφορά ως τοπικά ΜΜΕ. Ο Δήμος Ξάνθης, εξαντλεί όλη την αυστηρότητα ελέγχου ΜΟΝΟ στο τοπικό τύπο μετρώντας με τον χάρακα και ακυρώνοντας τιμολόγια για 5-10 ευρώ, ενώ σε άλλες περιπτώσεις εγκρίνει προμήθειες δεκάδων χιλιάδων ευρώ πριν ελέγξει την αντικειμενικότητα των τιμών τους;
Η αρχή λοιπόν έγινε με την δεξαμενή νερού και την 10πλάσια τιμή της… Να είστε σίγουροι ότι θα υπάρξει και συνέχεια, γιατί κάποια στιγμή, ο έλεγχος θα πρέπει να γίνεται επί της ουσίας και όχι για τις εντυπώσεις…