Γιατί άραγε;

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Όσοι πιστεύουν ότι η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Παπανδρέου προέκυψε από «φυσιολογική» φθορά της προηγούμενης ΝΔ- Καραμανλή, μάλλον πλανώνται πλάνην…
Μία κυβέρνηση με προσφάτως ανανεωμένη την εμπιστοσύνη των πολιτών, έναντι μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς ιδιαίτερη δυναμική και δυναμισμό, έναντι ενός ΠΑΣΟΚ που προέρχονταν από έναν «εμφύλιο», είναι αρκετά δύσκολο να μας πείσει πως αγωνίστηκε να παραμείνει και πως έχασε εκ των πραγμάτων…

Ο Κώστας Καραμανλής και (αυτή) η ΝΔ, όχι απλά ήθελαν, αλλά επιδίωξαν, προσπάθησαν πολύ, ώστε να μην επανεκλεγούν! Και ας μην γελιόμαστε… Δεν ήταν ούτε το Βατοπέδι, ούτε η Siemens, ούτε τα «δομημένα» που έγιναν αιτία για την απαξίωση της απελθούσας κυβέρνησης από τον ελληνικό λαό.
Το πράγμα άρχισε να ξεκαθαρίζει από τον Σεπτέμβριο του 2008, έναν μόλις χρόνο μετά την εκ νέου ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από τα γαλάζια στελέχη. Όταν από βήματος της ΔΕΘ, ο Κώστας Καραμανλής είχε μία και μόνη επιλογή, για να παραμείνει πρωταγωνιστής στο παιχνίδι, αλλά δεν την προτίμησε. Συγκάλυψε ευθαρσώς όλους τους συνεργάτες του που κατηγορήθηκαν ως συμμέτοχοι σε κραυγαλέα σκάνδαλα και βάζοντας κυριολεκτικά το περίστροφο στο κρόταφο, συμμερίσθηκε (στην ουσία ανέλαβε) την ευθύνη, γνωρίζοντας πολύ καλά το τι θα επακολουθούσε…
Και σαν να μην έφθανε αυτό, συνέχισε τον αυτο-καταστροφικό δρόμο, με αδικαιολόγητες «απουσίες» από τα καθημερινά παρουσιολόγια της κοινωνίας, από τα προβλήματα της χώρας και των πολιτών!
Η «αβάντα» λοιπόν στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε πολύ πιο νωρίς από την προεκλογική περίοδο. Μια αβάντα που κορυφώθηκε πριν πέντε ημέρες στο κοινοβούλιο, όταν κλήθηκε να πάρει θέση επί των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης.
Για πρώτη φορά, επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο ελληνικό κοινοβούλιο, ήταν τόσο συγκαταβατικός, τόσο «ναι σε όλα». Δεν θέλησε να μπει ούτε καν στην διαδικασία της δευτερολογίας που έτσι κι αλλιώς προβλέπεται…
Οι παλαιότεροι ίσως θυμούνται το τι γινόταν στο κοινοβούλιο κατά το παρελθόν, όταν καλούνταν από την θέση των επικεφαλής της αντιπολίτευσης οι «προηγούμενοι», να πάρουν τον λόγο την ημέρα των προγραμματικών δηλώσεων των νέων κυβερνώντων… Ποιον να θυμηθώ… Τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Κώστα Μητσοτάκη; Έτριζαν τα έδρανα και τα μηνύματα έφευγαν «ραδιενεργά» σε κάθε κατεύθυνση. Τι συνέβη λοιπόν και όλα ξαφνικά έγιναν μέλι- γάλα;
Την επόμενη μέρα βέβαια, ο κος Καραμανλής ζήτησε από τα μέλη της κοινοβουλευτικής του ομάδας, να είναι… μαχητικοί! Όλοι, εκτός από αυτόν τον ίδιο… Να κουράστηκε άραγε στα 53 του χρόνια και μετά από μόλις 5.5 χρόνια διακυβέρνησης; Δεν το φαντάζομαι… Άρα, τι σημαίνουν όλα αυτά, που αφήνουν εμβρόντητο και τον πιο φανατικό Καραμανλικό (του Κωστάκη εννοώ και όχι φυσικά του Κωνσταντίνου). Γιατί ο απελθών πρωθυπουργός παραχώρησε αμαχητί την εξουσία στον Γ.Α.Π.; Γιατί του έδωσε τις πιο αξιοζήλευτες «πάσες» σε βάρος της δικής του ομάδας; Γιατί συνεχίζει να του δίνει πάσες, ακόμη και από το βήμα του αρχηγού της αντιπολίτευσης;
Εντωμεταξύ, περιρρέει στην πολιτική «ατμόσφυρα», το σενάριο ενδεχόμενης προεδρο-ποίησης του Κώστα Καραμανλή στη μετά Παπούλια εποχή. Να είναι άραγε αυτό ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ και πιο… υπερατλαντικό»; Μήπως, λέω μήπως, έτσι αποφάσισαν να γίνει τα γνωστά κέντρα, τα συμφέροντα των οποίων διακυβεύονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και απλά… έτσι έγινε;
Την απάντηση στα ερωτήματα της στήλης, αφήνω να την σκεφθείτε και να την δώσετε μόνοι σας στον εαυτό σας… Γιατί εγώ προσωπικά, ήδη την έχω δώσει και μάλιστα μετά βεβαιότητος!