Όταν θέλουμε... Μπορούμε!

Ξεκινάμε σήμερα (κατ’ ουσίαν) την στήλη- επικοινωνία μαζί σας, δημοσιεύοντας τα δύο πρώτα mail που έλαβα από αναγνώστες-τριες της «Θ», σε μια προσπάθεια διακριτικής προσέγγισης των προβλημάτων που μας παραθέτουν

Μας γράφει λοιπόν ο πρώτος αναγνώστης:

-Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Θα ‘θελα να τους εμπιστεύομαι αλλά δε μπορώ.
Απ.: Το ξέρεις πως αυτό προέρχεται ως επί το πλείστον από την κατάστασή σου. Επομένως είσαι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένος που δεν μπορείς να εμπιστευτείς το συνάνθρωπο. Δεν ευθύνεσαι δηλαδή αποκλειστικά εσύ και αυτό είναι ένα γεγονός. Ευθύνεσαι ωστόσο και εσύ και αυτό πιστεύω ότι μπορεί να διορθωθεί με μεγάλη προσπάθεια από μέρους σου στο να κάνει λίγο πιο θετικές και αισιόδοξες σκέψεις.
Και εξηγούμαι: Δεν υποστηρίζω φυσικά ότι οι άνθρωποι γύρω μας είναι όλοι καλοί, όμως υπάρχουν και καλοί άνθρωποι και εσύ δεν έχεις επιτρέψει ακόμα στον εαυτό σου να νιώσει ότι υπάρχουν και τέτοια και σιγά- σιγά, βήμα- βήμα να τους δει και να φτάσει και η στιγμή να τους εμπιστευτεί κιόλας. Προσπαθώ δηλαδή να σου πως ότι κατά τη δική μου πάντα γνώμη βλέπεις τα πράγματα μαύρα… δεν είναι άσπρα, είναι όμως ευτυχώς γκρίζα.
Αυτό το αποδεικνύει η ίδια η ζωή και το γνωρίζω και από προσωπικές μου (ουκ ολίγες) εμπειρίες. Άρα υπάρχει ελπίδα, άρα πρέπει να χαλαρώσεις λίγο την άμυνά σου απέναντι στους άλλους. Κάποιοι αξίζουν την προσοχή σου και την εμπιστοσύνη σου και είναι σίγουρο. Τόλμα να «πιέσεις» τον εαυτό σου να βγει λίγο από το οχυρό του… Καν’ το για κάποιον που έχεις την υποψία ότι αξίζει, αλλά που δεν έχεις καταφέρει να πείσεις τον εαυτό σου να πλησιάσει. Δοκίμασε! Η δράση παράγει αντίδραση…

Ο δεύτερος προβληματισμός προέρχεται από άλλη φίλη αναγνώστρια που είναι εκπαιδευτικός και αναφέρει:
-Είμαι εκπαιδευτικός. Τα παιδιά (λένε κάποιοι γονείς) μ’ αγαπάνε πολύ. Δεν μπορώ να το νοιώσω.
Απ.: Μάλλον δεν αφήνεσαι να το νιώσεις… Άσε τον εαυτό σου να εισπράξει λίγη από την αγάπη που σου δείχνουν αυτά τα παιδιά… Άλλωστε είναι παιδιά! Τι πιο ωραίο ε; Κάνε όμορφες σκέψεις πάνω στα μηνύματα που σου φέρνουν οι γονείς ότι εκείνα σ’ αγαπάνε και ας είσαι απόμακρη (όχι γιατί το θες επέτρεψέ μου, αλλά γιατί υπάρχει αυτό το πρόβλημα- εμπόδιο). Πάντως ειλικρινά σου αξίζουν συγχαρητήρια! Και όχι… δεν σε κολακεύω αυτή τη στιγμή… ο λόγος είναι ότι έχεις καταφέρει να κερδίσεις την εκτίμηση των παιδιών… κάτι που στην εποχή μας φαντάζει ακατόρθωτο…