Η επόμενη μέρα…

Γράφει ο Τένης Καμαρίδης

Το χρήμα πολλοί εμίσησαν την δόξα όμως… Ένα ακόμη σοφό γνωμικό, πάνω σε μια διάσταση του οποίου, ήθελα σήμερα να επικεντρώσω… Γλυκιά η δόξα- εξουσία και πλήθος οι «εραστές» της. Συνήθως αυτές οι έννοιες, γίνονται ταυτόσημες με την έπαρση, την αλαζονεία και με το κατά το κοινώς λεγόμενον «καβάλημα»!


Θα σταθώ στην δόξα και την εξουσία που πηγάζουν από αιρετές θέσεις της κεντρικής πολιτικής και αυτοδιοικητικής σκηνής. Για να αποκτηθούν τα εν λόγω «αγαθά» είναι γνωστό ότι πρέπει να τρέξουν και να αγωνιστούν πολλοί περισσότεροι του ενός άμεσα ενδιαφερομένου. Επιστρατεύεται λοιπόν πλειάδα «στρατιωτών», οι οποίοι ακούνε σε διάφορα επίθετα, όπως αχθοφόροι, αφισοκολητές, νεροκουβαλητές κλπ. Όλοι λοιπόν στον αγώνα για την εκλογή του ενός ή των ολίγων.

Βέβαια, οι περισσότεροι των «επιστράτων», βλέπουν ως μία «επένδυση» αυτή τους την προσφορά, συνήθως… για κανένα «βολεματάκι» σε καμιά θέση στο δημόσιο ή οπουδήποτε αλλού. Και φθάνουμε στην επομένη των εκλογών… Όταν τα αποτελέσματα ευνοούν τον υποψήφιο και η μεγάλη «πόρτα» (βουλή, νομαρχία, δήμοι κλπ) ανοίγει διάπλατα. Από εξουσιαζόμενος, ο υποψήφιος γίνεται πλέον εξουσιαστής! Και νά τα πρωτόκολλα και νά τα μικρόφωνα και νά οι δεξιώσεις! Από την πλειάδα των αχθοφόρων, ικανοποιούνται συνήθως ελαχιστότατοι στα διάφορα αιτήματά τους και ως εκ τούτου κάποιοι αποχωρούν από το «άρμα», και κάποιοι άλλοι παραμένουν ελπίζοντας για αργότερα…

Σε όλο το χρονικό διάστημα, που ο αιρετός απολαμβάνει «δόξα και τιμή», συγχρόνως αποκτάει και νέους οπαδούς, όχι γιατί ξαφνικά ανακαλύπτουν τον… αδαμάντινο χαρακτήρα του, αλλά γιατί προσβλέπουν σε κανένα ψίχουλο από τα καρβέλια που διαχειρίζεται! Και όσο αυξάνεται ο «θαυμασμός» και οι κολακείες, τόσο αυξάνει και η αλαζονεία, η έπαρση και το καβαλίκεμα!

Βλέπετε, οι περισσότεροι (δυστυχώς) από τους αιρετούς μας, δεν συνειδητοποιούν (ή δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν) ότι αυτή η ξαφνική αγάπη δεν αφορά το πρόσωπό τους, αλλά την θέση που κατέχουν… Και ενώ απολαμβάνουν αυτή τη θέση εξουσίας, απολαμβάνουν και την δόξα, απολαμβάνουν και το… «θυμιάτισμα» των αναπάντεχων φίλων και υποστηριχτών τους.

Τι γίνεται όμως μετά; Τι γίνεται από την στιγμή που κάτι θα τελειώσει αυτή η χρυσή περίοδος; Τότε λοιπόν αρχίζουν τα δύσκολα και τα πάντα μετράνε αντίστροφα. Οι πόρτες κλείνουν η μία μετά την άλλη, οι αχθοφόροι μετατρέπονται σε επικριτές και οι ξαφνικοί φίλοι γίνονται και πάλι αδιάφοροι έως και… εχθροί! Όλοι εκείνοι που έκαναν υποκλίσεις και τεμενάδες τώρα πλέον δεν του δίνουν σημασία. Χάνεται και η δόξα, χάνεται η εξουσία, χάνονται οι φίλοι, χάνονται τα πρωτόκολλα, χάνεται η… γης κάτω από τα πόδια του!

Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις, ελάχιστες συνήθως… Άνθρωποι που εμπλέκονται στην πολιτική, αλλά παραμένουν προσγειωμένοι, απλοί, καθημερινοί… Άνθρωποι που δεν τους φθείρει η εξουσία, που δεν καβαλάνε καλάμια. Γι’ αυτούς, η «πτώση» όταν επέλθει, είναι πιο ανώδυνη. Διατηρούν την εκτίμηση των συμπολιτών τους και τις πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις και επανεντάσσονται γρήγορα στην καθημερινότητα.

Γι’ αυτό λοιπόν, φρόνιμο είναι, όταν βρίσκονται κάποιοι στα «πράγματα», να θυμούνται την «επόμενη μέρα» που σίγουρα θα επέλθει αργά ή γρήγορα. Και επειδή ζούμε αυτές τις ημέρες παρόμοιες καταστάσεις τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, θεωρώ ότι η ανάγνωση της σημερινής στήλης θα ακονίσει μνήμες και θα κάνει αρκετούς να τσιμπήσουν λόγω… «μυγιάσματος»!