Το ελληνικό πανεπιστήμιο, οι πτυχιούχοι και οι… άνεργοι πτυχιούχοι!

Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ

Για μια πολύ σκληρή «αγορά εργασίας» έκανε λόγο ο πρόεδρος του τμήματος ιστορίας- εθνολογίας του ΔΠΘ Γεώργιος Παπαζόγλου, στα πλαίσια συνέντευξης που παραχώρησε σε εφημερίδα της γειτονικής Κομοτηνής (Χρόνος).

Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποτε αγωνιζόμασταν για ένα πτυχίο, το οποίο όμως άνοιγε ένα δρόμο σίγουρο για το βιοποριστικό μας μέλλον. Σήμερα τα παιδιά μας αγωνίζονται σε ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον, για να πάρουν ένα πτυχίο που στην ουσία… δεν τους ανοίγει τίποτα απολύτως!
Όσον αφορά τη τριτοβάθμια εκπαίδευση αυτή καθ’ αυτή χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του καθηγητή πως: «Αν ήξεραν οι γονείς τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια, θα έλεγαν να πάρουν κασμάδες και να έρθουν να τα γκρεμίσουν»!
Εκείνο που λείπει από το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι προφανώς αυτό που λείπει και από όλες τις εκφάνσεις της οικονομικο-κοινωνικής ζωής της χώρας μας. Ένας νόμος που επιτέλους θα εφαρμόζεται. Ένας νόμος που θα υποχρεώνει τους καθηγητές να παραβρίσκονται πέντε ημέρες την εβδομάδα επί οκτώ ώρες στις έδρες τους και στις αίθουσες διδασκαλίας: «Βέβαια τους νόμους τους κάνουν αυτοί που δεν θέλουν να δουλέψουν τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια», συμπληρώνει ο καθηγητής με νόημα!
Όσον αφορά τις αποδοχές των πανεπιστημιακών δασκάλων, δηλώνει πως: «Παίρνουν λιγότερα από τον λιμενεργάτη του Πειραιά… Τι όραμα να δώσω εγώ στο παιδί, να καθίσει να κάνει μεταπτυχιακά, διδακτορικά, μεταδιδακτορικά, σπουδές στο εξωτερικό, να αφιερώνει μια ζωή στα γραψίματα και στη μελέτη και να παίρνει λιγότερα από τον λιμενεργάτη. Όποιος μπορεί να εκβιάσει την Ελλάδα κάνει την δουλειά του… Κλείνουμε δρόμους εξασφαλίζουμε 500 εκατομμύρια ευρώ! Ξανακλείνουμε τους δρόμους άλλα 500 εκατομμύρια! Κλείνουμε λιμάνια… 700 εκατομμύρια. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση και δεν θα γίνουμε ποτέ σοβαρό κράτος»!
Όλα αυτά ειπώθηκαν δια στόματος Γ. Παπάζογλου την ημέρα της ορκωμοσίας των νέων πτυχιούχων του τμήματος στο οποίο προΐσταται στο ΔΠΘ… Η τελετή ήταν όπως κάθε ανάλογη τελετή… Χαρούμενα νεανικά πρόσωπα, γονείς και συγγενείς με μια αγκαλιά λουλούδια για τον τιμώμενο απόφοιτο. Με την διαφορά πως το μόνο πλεονέκτημα αυτής της επιτυχίας είναι τελικά το μεγάλο πλεονέκτημα να… ονειρεύονται οι πτυχιούχοι ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο, που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα έρθει όμως ποτέ. Μένουν όμως, οι αναμνηστικές φωτογραφίες, τα χαμόγελα, τα λουλούδια και η συγκίνηση των οικείων που βλέπουν ένα όνειρο ζωής να πραγματοποιείται… Ένα όνειρο, που δυστυχώς όταν «ξυπνήσουν» και προσγειωθούν στην πραγματικότητα, στην σκληρή καθημερινότητα δηλαδή, γίνεται… εφιάλτης που τους κυνηγάει για μια ολόκληρη ζωή!
Σκληρά και ενδεχομένως αποκαρδιωτικά τα λόγια του καθηγητή και το περιεχόμενο της σημερινής στήλης, σε μια περίοδο που θα έπρεπε ίσως να είναι πιο «φτιασιδωμένα», πιο όμορφα… Πλην όμως απεικονίζουν την πραγματικότητα την οποία αν δεν αποφασίσουμε να την δούμε κατάματα και να πολεμήσουμε για την αλλαγή της, θα παραμένει το ίδιο σκληρή έως και… τραγική κατά περίπτωση!
Και το ερώτημα της στήλης: Άραγε πόσοι πτυχιούχοι και… μετα-πτυχιούχοι περιμένουν με ανοιχτό το χέρι απέναντι στο γονιό, για να μπορέσουν να κάνουν Χριστούγεννα με τις παρέες τους;