Να πληρώσουμε… όμως γιατί;

Του ΤΕΝΗ ΚΑΜΑΡΙΔΗ

Για μία ακόμη φορά καλείται ο Έλληνας να πληρώσει τα «βερεσέδια» και τα ελλείμματα που δημιουργήθηκαν από τους άστοχους χειρισμούς ανίκανων πολιτικών διαχειριστών, ενώ δεν καλείται να… πληρωθεί τα χρεωστούμενα της πολιτείας προς τον ίδιο, τα οποία συνεχώς διογκώνονται μέχρι να τον… πνίξουν!

Μας υπενθυμίζουν εν ολίγοις, τις υποχρεώσεις μας έναντι του γενικότερου συμφέροντος, ξεφεύγοντας όμως από την «λογική» αυτών των οικονομικών υποχρεώσεων, που είναι και πρέπει να είναι ΑΝΤΑΠΟΔΟΤΙΚΗ.
Φθάσαμε σε σημείο, να αναζητούνται πόροι, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη του φορολογούμενου πολίτη, όχι για να καλυτερεύσει η ζωή του, αλλά να αναζητούνται… «κεφαλικοί φόροι» για να βουλώσουμε τρύπες που δημιουργήθηκαν εξ αιτίας τρίτων…
Κανένας λόγος για την ποιοτική αναβάθμιση της ζωής του… Κανένας λόγος για καλυτέρευση των διαφόρων συστημάτων (υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια κλπ). Ψάχνουν για θύματα δηλαδή και αυτό αποδεικνύεται με την φορομπηχτική τακτική που ακολουθεί και η σημερινή κυβέρνηση…
Και σε άλλες χώρες, επιβάλλονται ενίοτε έκτακτες εισφορές, πλην, όμως για έναν συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα στην Βιέννη στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ζητήθηκε από τους πολίτες να καταβάλουν το… 40% των ετήσιων εσόδων τους εκτάκτως, για να συντηρηθούν και να διατηρηθούν μουσειακά αντικείμενα τεράστιας αξίας, τα οποία όμως αποτελούσαν (και αποτελούν) πόλο έλξης εκατομμυρίων τουριστών κατ’ έτος, όπερ σημαίνει ανταποδοτικά οφέλη για την συντριπτική πλειοψηφία του Αυστριακού πληθυσμού. Μπήκαν λοιπόν σε μία διαδικασία εκούσιας καταβολής και θυσιών οι Αυστριακοί εταίροι μας, πλην όμως γνώριζαν τον σκοπό για τον οποίο έκαναν αυτές τις θυσίες.
Στην δική μας περίπτωση δεν γνωρίζει ο πολίτης γιατί καλείται να πληρώσει τα επιπλέον, καθώς επίσης δεν γνωρίζει ο πολίτης… ΤΙ καλείται να πληρώσει με την επιπλέον φορολόγηση! Και αυτό είναι που κατατάσσει τον Έλληνα πολίτη σε μία μειονεκτική θέση έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων.
Όσον αφορά τα χρωστούμενα, για παράδειγμα ακόμη περιμένουμε την καταβολή της επιδότησης κόστους εργασίας του Α’ εξαμήνου του 2008, ενώ μπαίνουμε σε λίγο στο 2010! Το παιχνίδι πάλι παίζεται μονότερμα και μάλιστα χωρίς διαιτητή! Η κρατική αυθαιρεσία εν ήδη γενναίων πολιτικών αποφάσεων, δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τον πολίτη και του κόβει ακόμη ένα κομματάκι από τα… πόδια του, κονταίνοντάς τον σε επικίνδυνο βαθμό! Η λεγόμενη μεσαία τάξη ενσωματώνεται στα κατώτερα οικονομικά στρώματα, ενώ η ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών ανοίγει ολοένα και περισσότερο.
Είτε με σοσιαλιστική κυβέρνηση, είτε με νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, είτε με συντηρητική κυβέρνηση το αποτελέσματα παραμένει το ίδιο. Και το χειρότερο όλων, δεν υπάρχει από πουθενά αντίδραση… Μοναδική ελπίδα, να σταθεροποιηθούν κάποτε τα «πράγματα» για να δούμε μια άσπρη μέρα.
Με την διαφορά, ότι τα «πράγματα» στην χώρα μας δεν πρόκειται να σταθεροποιηθούν ποτέ. Όταν οι κυβερνήσεις αλλάζουν σαν τα πουκάμισα και όταν τα «πουκάμισα» παραμένουν άπλυτα με οποιαδήποτε κυβέρνηση, τόσο θα διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση με τον Έλληνα να περιμένει καλύτερες ημέρες! Ημέρες που μόνο ως ψευδαίσθηση μπορούμε να βιώσουμε τις προεκλογικές περιόδους από θέσεις ακροατών σε πολιτικά μπαλκόνια και σε διάφορα αρχηγικά «debates»! Γιατί, την επομένη των εκλογών, γίνεται… αυτό που έγινε και την 5ης Οκτωβρίου 2009! Και που είστε ακόμη…