Ο τρίτος της «δυναστείας» Παπανδρέου

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νέου πρωθυπουργού έναντι του προκατόχου του, είναι αρκετά και σημαντικά. Καταρχήν, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τελεί υπό κηδεμονία κανενός «γόνου», καμιάς άλλης «οικογένειας» και κυρίως κανενός αυλικού…
Κατόρθωσε να κρατήσει τις δέουσες αποστάσεις από κάθε πλευρά και συγχρόνως πρόλαβε να «αποκεφαλίσει» όσους ενδεχομένως έβρισκε μπροστά του ως εμπόδιο. Δεν ξέρω αν όλα αυτά έγιναν εντελώς συμπτωματικά ή αν πράγματι υπήρχε συντονισμένος σχεδιασμός, γεγονός που σημαίνει, πως μπορεί να κόβει σωστά το πεπόνι με το μαχαίρι που έτσι κι αλλιώς έχει στα χέρια του από την στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.

Όσον αφορά την πρόσφατη εκλογική νίκη του, η ενισχυμένη αυτοδυναμία στη βουλή, του δίνει ένα ακόμη αβαντάζ το οποίο όμως εύκολα μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ, αν δεν αναλάβει σωστά τις επίσης ενισχυμένες ευθύνες του απέναντι στον κόσμο που τον εμπιστεύθηκε.
Ένα επιπλέον στοιχείο που ισχυροποιεί τον Παπανδρέου στην πρωθυπουργική καρέκλα, είναι η προηγούμενη εμπειρία του σε θέσεις ευθύνης με σημαντικά χαρτοφυλάκια (παιδείας, εξωτερικών) πράγμα που δεν διέθετε ο… κακείν- κακώς αποχωρήσας Κώστας Καραμανλής.
Όσον αφορά τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, κατάφερε μέσα από καταστατικές διαδικασίες να τους αποδεκατίσει και μάλιστα μετά από μία εκλογική ήττα και με το ΠΑΣΟΚ στα… τρία κομμάτια!
Εξαντλώντας τα περιθώρια της σύμπτωσης ή της τύχης ή της… αύρας (όπως θέλετε ερμηνεύστε το) οδηγούμαστε στο συμπέρασμα, πως ο Παπανδρέου δεν είναι τελικά αυτό που φαίνεται… Δεν είναι απλά ένας συμπαθής πολιτικός μέτριας αντίληψης και μέτριου πολιτικού iq… Διαθέτει ικανότητες, τουλάχιστον ως προς την διοίκηση- διαχείριση του ΠΑΣΟΚ. Και όταν κάποιος αποδεικνύεται καλός στα του οίκου του έχει καλές προϋποθέσεις και για τα υπόλοιπα…
Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομά τους… Ο Γ.Α.Π., όπως και ο πατέρας του, σπούδασε στην Αμερική και ανδρώθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Στις φλέβες του μάλιστα ρέει και αίμα αμερικάνικο από την πλευρά της μητέρας του (Μάργκαρετ) και είναι ένα στοιχείο που δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό το γεγονός, ότι είναι ο τρίτος στη σειρά της δυναστείας Παπανδρέου που καλείται με πανηγυρικό τρόπο να κυβερνήσει την χώρα.
Όλα αυτά όμως, εκτιμώ πως είναι δευτερεύοντα στοιχεία στην παρούσα φάση. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία σήμερα, είναι αν θα μπορέσει ο νέος πρωθυπουργός να κυβερνήσει σωστά, συνετά και με γνώμονα το συμφέρον αυτής της χώρας και των πολιτών της. Ασχέτως αν χρειαστεί την συνεπικουρία ένδο ή εξωγενών παραγόντων… Δεν είναι μεμπτό, το να συζητηθεί η βοήθεια από κάποιους ξένους τεχνοκράτες επάνω σε θέματα τακτικής- πολιτικής με πετυχημένες συνταγές και «μοντέλα» που λειτούργησαν σωστά σε ανάλογες περιπτώσεις κάπου αλλού. Είναι όμως κάκιστο έως μειοδοτικό, το ενδεχόμενο της «κερκόπορτας» μέσα απ’ όλες αυτές τις διαδικασίες…
Λέγεται, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός θα τα δώσει όλα στους Αμερικανούς… Πως θα θυσιάσει σημαντικές συμφωνίες σε καίρια θέματα όπως το ενεργειακό (αγωγοί πετρελαίου- υγραερίου)… Λέγεται ακόμη, πως θα υποχωρήσει έναντι των σημαντικών προκλήσεων σε ανοιχτά θέματα που υπάρχουν έτσι κι αλλιώς και διαιωνίζονται τόσο στα ανατολικά, όσο και στα βόρεια σύνορά μας.
Όλα αυτά βεβαίως, λέγονται από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Οι οποίοι όμως, δεν μπορούν να βάλουν το χέρι τους στην φωτιά, για το αν θα έκανε τα ίδια ή… και χειρότερα στη θέση του για παράδειγμα η κα Ντόρα Μπακογιάννη, επίσης «σπουδαγμένη» στην Αμερική και φίλα κείμενη σε όλες τις αμερικανικές κυβερνήσεις της τελευταίας 20ετίας…
Εν κατακλείδι, περιμένουμε από τον σημερινό πρωθυπουργό, να κάνει πράξη αυτά που δεσμεύθηκε προεκλογικά, με γνώμονα πάντοτε το συμφέρον της χώρας μας. Αν λοιπόν είναι προς το συμφέρον μας η παράλληλη πορεία με την Αμερική… κανένα πρόβλημα. Αν πάλι θα πρέπει να συμβαδίσουμε με την Ρωσία επίσης κανένα πρόβλημα. Αν πρέπει να το «παίξουμε» με όλες τις πλευρές… ακόμη καλύτερα! Το θέμα είναι να βγούμε κερδισμένοι και όχι μόνον οι άλλοι στην δική μας καμπούρα.
Θα γίνουν όμως έτσι τα πράγματα; Εδώ θα είμαστε (όσοι είμαστε) και θα έχουμε να λέμε, αφού πρώτα… δούμε!