Π. Θαλασσινός: «Με συνδέουν πολλοί δεσμοί με την Ξάνθη»

Ο ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΗ «Θ»
Άδοξο τέλος επεφύλασσε ο καιρός για την τελευταία βραδιά των Γιορτών Παλιάς Πόλης, καθώς τότε… έκρινε σκόπιμο πως έπρεπε να ντυθεί τα φθινοπωρινά του.
Έρημο και φθινοπωρινό κάτω από τις σταγόνες της βροχής και τον δυνατό αέρα, ήταν προχθές το βράδυ το σκηνικό της μεγάλης γιορτής. Μόλις δυο-τρεις θαρραλέοι εκ των συλλόγων περιορίστηκαν στο να διαθέτουν σουβλάκια στο… όρθιο στους λίγους περαστικούς –οι «Βίστωνες» αποζημίωναν με χαλβά- ενώ μέρος κυρίως της νεολαίας συγκέντρωσαν και οι «Ανεπρόκοποι», που σκέπασαν με νάιλον την αυλή του Λαογραφικού Μουσείου.

Όλοι οι σύλλογοι που είχαν προγραμματίσει συναυλίες τις ματαίωσαν –το ίδιο συνέβη και με την κεντρική εκδήλωση- ενώ ο όποιος κόσμος στράφηκε μοιραία μόνο προς τις ταβέρνες και τα bars.
Το βράδυ της Παρασκευής εμφανίστηκαν στην πλαισιωμένη από αυξημένο αριθμό κόσμου κεντρική σκηνή της πλατείας Μητροπόλεως οι Παντελής Θαλασσινός και Μελίνα Κανά. Οι δύο ιδιαίτερα αγαπητοί και καταξιωμένοι καλλιτέχνες, παρουσίασαν τον δίσκο «Μόνο κόκκινο» που έκαναν πριν λίγους μήνες, καθώς και παλιότερα τραγούδια τους, καταχειροκροτούμενοι.
Συνομιλώντας με τον… μισό εκ Χίου και μισό εκ Σερίφου Παντελή Θαλασσινό, μάθαμε ότι όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος θα βρεθεί στο εκκλησάκι της μητέρας του στην αγαπημένη Σέριφο, όπου σήμερα θα τιμήσει το γενέθλιο της Θεοτόκου. Μιλώντας δε για την παρουσία του στην Ξάνθη, δήλωσε: «Είναι η δεύτερη φορά που συμμετέχω στις Γιορτές Παλιάς Πόλης. Θεωρώ ότι είναι θεσμός που ακόμα κρατάει, γιατί στην υπόλοιπη Ελλάδα τους τα γκρεμίζουν όλα! Καλά κάνετε και πιστεύω ότι γίνεται προσπάθεια για να κρατιέται όλο αυτό το πράγμα. Χαίρομαι που συμμετέχω στη βραδιά των αιμοδοτών γιατί η αιμοδοσία είναι απαραίτητη και σημαντική. Γιατί χωρίς να δίνουμε το αίμα μας στους άλλους ανθρώπους (αυτό και μέσα σε εισαγωγικά) δεν γίνεται… Παρουσιάζουμε με τη Μελίνα Κανά το cd «Μόνο κόκκινο» που κάναμε φέτος. Ένα cd που το κάναμε σαν τον παλιό καιρό, δηλαδή πρώτα το παρουσιάσαμε ζωντανά όλο τον χειμώνα και μετά πήγαμε και το γράψαμε με τις διορθώσεις που είχαμε κάνει στα ζωντανά, μπροστά στον κόσμο».

«ΠΕΡΑΣΑ “ΛΟΥΚΟΥΜΙ” ΚΑΙ “ΜΕΛΙ” ΕΔΩ…»
Όσον αφορά τη σχέση του με την Ξάνθη, αποδεικνύεται βαθιά και πολύχρονη: «Με συνδέουν πολλοί δεσμοί με την Ξάνθη» είπε, «λόγω και του πολύ καλού φίλου μου του Σταμάτη Χατζηευσταθίου, που έχω τραγουδήσει και τρία τραγούδια του: ένα στην πρώτη δουλειά μου («Στης καρδιάς μου τ’ ανοιχτά»), ένα στον προηγούμενο δίσκο του («Εγώ θα μείνω») και τραγουδάω κι ένα στον καινούργιο δίσκο του που τον περιμένουμε με αγωνία, το «Όσο υπάρχει ουρανός». Ένα εξαιρετικό τραγούδι που του κάνει ενορχηστρώσεις ο Σωτήρης Λεμονίδης, που είναι επίσης από την Ξάνθη. Έχω πολλούς φίλους εδώ -και πολλούς που δεν είναι μουσικοί- και γενικώς μ’ όλη τη Θράκη. Υπηρέτησα εδώ και μη γελάτε» είπε στους δημοσιογράφους, «γιατί ήμουν σ’ ένα φυλάκιο με δέκα άτομα και πέρασα πάρα πολύ καλά, είκοσι μήνες “λουκούμι”, “μέλι”…» Κατέληξε δε τονίζοντας ότι «πρέπει να κρατάμε τους θεσμούς και τις παραδόσεις μας και να μην θέλουμε να κάνουμε όλη την περιφέρεια Αθήνα. Να κοιτάμε και λίγο προς τα πίσω».
Ο δίσκος της Μελίνας Κανά «Μόνο κόκκινο» που παρουσιάστηκε στην εξαιρετική βραδιά, προέκυψε την άνοιξη με εννιά τραγούδια που έγραψε ο Θοδωρής Γκόνης και τρία ο Ηλίας Κατσούλης, σε μουσική του Παντελή Θαλασσινού. Η Μελίνα Κανά συναντήθηκε για πρώτη φορά με τις ταξιδιάρικες μουσικές του Παντελή Θαλασσινού που «ντύνουν» τον ποιητικό λόγο. Μια συνεργασία που θυμίζει παλιότερες εποχές, όταν συνθέτης και στιχουργός έγραφαν μαζί, αποκλειστικά για έναν συγκεκριμένο τραγουδιστή. Εκτός από την Κανά, δύο τραγούδια λέει ο Παντελής Θαλασσινός ενώ τραγουδούν και δύο μαζί, ένα εκ των οποίων είναι το «Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι» που άνοιξε τη συναυλία τους στην πόλη μας και καταχειροκροτήθηκε. Όσο για τον τίτλο «Μόνο κόκκινο», ιδού η άποψη-τραγούδι του δίσκου, από τον Θοδωρή Γκόνη: «Ξέρω ένα παιδί που αγαπά το κόκκινο, κόκκινο πετά, κόκκινο γελά. Ξέρω ένα παιδί που αγαπά το κόκκινο, κόκκινο περνά, σταματά στο πράσινο. Το κοιτούν λοξά, επιθετικά, μάτια σαν οχιά, μάτια κατακίτρινα, τους χαμογελά, κόκκινα φιλιά, βγάζει τα φτερά, χάνεται στο κόκκινο. Ξέρω ένα παιδί που ό,τι κι αν συμβεί λέει μόνο κόκκινο. Ξέρω ένα παιδί που αγαπά το κόκκινο, κόκκινο κορμί, κόκκινη πληγή. Ξέρω ένα παιδί που αγαπά το κόκκινο, αίμα το φιλί στάζει κατακόκκινο»...
Θοδωρής Μπακάλης