Για πόσο ακόμη…

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Ακούω τακτικά από τα δελτία ειδήσεων για «εικονικές αερομαχίες» που γίνονται στους αιθέρες, πάνω από το Αιγαίο, μεταξύ ελληνικών και τουρκικών πολεμικών αεροσκαφών και φαντάζομαι σαν ένα παιχνίδι σε υπολογιστή μια τέτοια διαδικασία. Ο ένας πιλότος «κλειδώνει» τον αντίπαλό του στο «κλείστρο» του και στην συνέχεια απλά… πατάει το κόκκινο κουμπί! Κατά πόσο όμως είναι έτσι τα πράγματα όταν πρόκειται για αληθινές αερομαχίες άσχετα αν η διαδικασία που ακολουθείται είναι «εικονική»…

Βρέθηκα πριν λίγες ημέρες στο πανέμορφο νησί της Λήμνου και θέλησα να απολαύσω ένα βραδινό σε μία από τις ήσυχες παραλίες του νησιού, μακριά από τα φώτα και τον θόρυβο που δημιουργούν οι χιλιάδες επισκέπτες τους καλοκαιρινούς μήνες.
Εκεί που απολάμβανα το τσιπουράκι μου, ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι στον ουρανό ελάμβανε χώρα μία τέτοια αερομαχία… Δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη, προφανώς ελληνικά και τουρκικά, έσχιζαν τον ουρανό και πετώντας ιδιαίτερα χαμηλά έδιναν την αίσθηση μιας πραγματικής αερομαχίας!
Τα «ουρλιαχτά» των μηχανών τους αμέσως μας έβαλαν στο «κλίμα»… Ένα κλίμα που οι κάτοικοι του νησιού –όπως μου είπαν στην συνέχεια- βιώνουν σχεδόν καθημερινά.
Επρόκειτο για μία από τις πολλές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου μας από τουρκικά αεροσκάφη, που καθημερινά δημιουργούν προβλήματα.
Προσπαθώντας να βιώσω (όπως γίνεται με τους εξομοιωτές) το όλο κλίμα κυριολεκτικά ζαλίστηκα! Οι εναλλαγές στους ρόλους καταδιωκόντων και καταδιωκομένων ήταν σχεδόν ακαριαίες… Ακόμη και στον ρόλο του απλού θεατή, δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω!
Σκέφθηκα εκείνη τη στιγμή πως τα πολύπλοκα και τα πανάκριβα αυτά μηχανήματα (πολεμικά αεροσκάφη) κυβερνούν και ελέγχουν νεαρά παιδιά ηλικίας 25-30 ετών, ελληνόπουλα και τουρκόπουλα… Οι «εισβολείς» πήραν διαταγές από τους στρατοκράτες της Άγκυρας να δημιουργήσουν ακόμη ένα πρόβλημα, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή τους… Οι αμυνόμενοι, έλαβαν εντολές από το Ελληνικό Πεντάγωνο να αναχαιτίσουν τους «εισβολείς» πλην όμως διατηρώντας την ψυχραιμία τους και με πάγια εντολή την αποφυγή πραγματικής εμπλοκής!
Και έρχομαι τώρα στην θέση των αμυνόμενων νεαρών μαχητών της Ελλάδας… Παιδιά που μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν με «αρχές», με κουλτούρα και γνώσεις και με… επίγνωση του τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν στο επάγγελμα που επέλεξαν…
Και σκέφθηκα λοιπόν τον εαυτό μου στην θέση αυτών των παιδιών… Γνωρίζοντας την συνεχόμενη προκλητικότητα της Τουρκίας παίρνω εντολή να «απογειωθώ» και να αντιμετωπίσω μία τέτοια εισβολή ως ίκαρος που με εμπιστεύεται ολόκληρη η Ελλάδα για την άμυνά της… Με επιτυχείς ελιγμούς «κλειδώνω» ένα τούρκικο μαχητικό και το προσκαλώ να εξέλθει του εναερίου χώρου της πατρίδας μου. Εκείνος δεν με υπακούει… Συνεχίζει να προκαλεί και να απειλεί την ασφάλεια των συμπατριωτών μου. Από την μία η εντολή των ανωτέρων μου για «ψυχραιμία»… Από την άλλη, μία ιστορία ολόκληρη αναδιπλώνεται εκείνη τη στιγμή και περνάει σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά από τα μάτια μου… Ο «εχθρός» κλειδωμένος και στην διάθεση των όπλων μου! Εγώ, 25-30 χρονών νέο παλικάρι, καλούμαι να αντέξω την πρόκληση και να μην πατήσω το κόκκινο κουμπί… Και τελικά… το καταφέρνω! Καταρρίπτω τον εχθρό «εικονικά» και τον στέλνω από κει που ήρθε, ασφαλή και σώο στην μάνα που τον περιμένει, ενώ ξέρω πολύ καλά ότι πολλές μανούλες που περίμεναν τα δικά τους παιδιά- προγόνους μου, δεν τα έσφιξαν ποτέ στην αγκαλιά τους!
Από όλο αυτό που βίωσα και εξιστόρησα παραπάνω θέλω μέσα από την ψυχή μου να απευθύνω τα θερμά συγχαρητήριά μου στους ΕΛΛΗΝΕΣ ΙΚΑΡΟΥΣ, όχι μόνο για την άψογη και άρτια εκπαίδευση και εναέρια συμπεριφορά τους, αλλά για την αυτοσυγκράτησή τους, που είναι απαιτούμενη, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα…
Γνωρίζω όμως παράλληλα, ότι είναι πολλές οι φορές που μάτωσαν οι παλάμες τους από το «μπήξιμο» των νυχιών τους βαθιά μέσα στο δέρμα πριν… παραβούν την εντολή και πατήσουν το κόκκινο κουμπί απέναντι στην συνεχιζόμενη προκλητικότητα του αντιπάλου!
Ίσως κάποιος μεγαλύτερος, ωριμότερος και «σοφότερος» δεν άντεχε αυτή την πρόκληση, αυτά τα παιδιά όμως την αντέχουν και ανταπεξέρχονται… Το θέμα είναι, για πόσο ακόμη!