Ακόμη μία… «πολιτική ανάλυση»

Στον απόηχο των ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου και πολλές αναλύσεις επιχειρήθηκαν από πολλούς και σε πολλά επίπεδα… Από τους καθ’ ύλην αρμοδίους και σχετικούς μέχρι τους πλέον ΑΣΧΕΤΟΥΣ πλην «ξερόλες»!

Εκείνο που εξάγεται αβίαστα απ’ όλες τις πλευρές ως κεντρικό συμπέρασμα, είναι η δημιουργία νέων δεδομένων για το πολιτικό σκηνικό. Από την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων, γεννήθηκαν έντονοι προβληματισμοί γι’ αυτό καθ’ αυτό το πολιτικό σύστημα.
Από την ευρωκάλπη δεν προέκυψε ουσιαστική νίκη του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα όμως προέκυψε μία σημαντική ήττα για την κυβερνητική παράταξη. Ταυτόχρονα διευρύνθηκε το κομματικό πεδίο με την είσοδο νέων σχηματισμών στο κοινοβουλευτικό βίο (οικολόγοι), ενώ ενισχύθηκε –σε βαθμό που καμία δημοσκοπική εταιρεία δεν προέβλεψε- ο ανερχόμενος ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Η μετά την 7η Ιουνίου εποχή, είναι εντελώς διαφορετική. Αποτυπώνεται μία άλλη εικόνα, η οποία όμως, για τους προσεκτικούς παρατηρητές των πολιτικών εξελίξεων, δεν ήταν απρόβλεπτη. Αντιθέτως θα έλεγα πως ήταν εμφανώς αναμενόμενη.
Και ήταν το αποτέλεσμα της παρακμής του δημόσιου βίου, μια παρακμή που δημιούργησε η διαφθορά, η συναλλαγή, η ασέβεια στους θεσμούς της δημοκρατίας και η αλαζονική συμπεριφορά απέναντι στους πολίτες.

Από τις κάλπες της 7ης Ιουνίου λοιπόν, μπορεί τα δύο μεγάλα κόμματα να πήραν την πλειοψηφία, αλλά οι ψήφοι τους σε απόλυτους αριθμούς, υπολείπονται όλων των προηγούμενων εκλογικών αναμετρήσεων. Συνεπώς η επικράτησή τους δεν είναι αριθμητική, είναι πρωτίστως ψυχολογική, γεγονός το οποίο βοηθάει στον δικομματισμό να ξεπεράσει απλά το ηττοπαθές σύνδρομο.

Η Νέα Δημοκρατία, ηττήθηκε κατά κράτος και ως κόμμα, έχοντας την διακυβέρνηση της χώρας, σε μία βαθιά οικονομική κρίση, για την οποία όμως φέρει την κύρια ευθύνη. Μία κρίση για την οποία δεν φαίνεται ορατός ο χρονικός ορίζοντας ανάκαμψής της.
Θα έλεγα λοιπόν πως ηττημένος είναι ο δικομματισμός, αφού το άθροισμα του συνολικού ποσοστού δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το 70%! Το δε ποσοστό που απέμεινε, διανεμήθηκε ανάμεσα στα δύο μικρότερα κόμματα της αριστεράς, με τους συγκρουόμενους δογματισμούς τους, σε ένα ανερχόμενο κόμμα, το οποίο όμως επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο (οι ψηφοφόροι λένε: «Ψηφίσαμε Καρατζαφέρη» δεν λένε «ψηφίσαμε ΛΑΟΣ») και σε ένα σχήμα με πολλές και αμφιλεγόμενες συνιστώσες (οικολόγοι).

Η αποχή, η οποία είναι κυρίως πολιτική, δεν ξέρω πόσο επηρέασε τα επιμέρους αποτελέσματα των κομμάτων. Αυτό απαιτεί ειδική ανάλυση. Εκείνο όμως που είναι σαφές, είναι ότι το πρωτοφανές μέγεθος της αποχής, το οποίο πλησίασε το 50%, έπληξε καίρια το πολιτικό σύστημα, το οποίο και αφήνει βαρύτατα τραυματισμένο. Αυτό το πολιτικό σύστημα έχει απόλυτη ανάγκη αποκατάστασης στην συνείδηση του λαού. Αυτήν την αποκατάσταση όμως δεν μπορεί να την προσφέρει το αναξιόπιστο πολιτικό σκηνικό που επικρατεί σήμερα, γιατί κι αυτό νοσεί. Και δεν είναι ούτε ικανό, ούτε φερέγγυο.
Κατά συνέπεια, υπάρχει ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα, ανάμεσα στα δύο σκέλη του δικομματισμού. Ενός κινήματος, αταλάντευτα δημοκρατικού, βαθύτατα κοινωνικού και αναμφισβήτητα πατριωτικού, το οποίο με σημαία την πολιτική αρετή (λέξη άγνωστη δυστυχώς σήμερα) θα πείσει τις ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, θα εμπνεύσει την νεολαία για μια νέα πορεία της χώρας μας. Ένα κίνημα, που θεωρώ πως θα ενεργοποιήσει θετικά τις δυνάμεις της πολιτικής αποχής.

Ο τόπος έχει ανάγκη από ένα τέτοιο κίνημα, το οποίο θα αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων σε ότι αφορά την απεμπλοκή του πολιτικού συστήματος από τα αδιέξοδα. Ας μην ξεχνάμε ότι τα διογκούμενα αδιέξοδα του πολιτικού μας συστήματος, μπορούν να προκαλέσουν δυσλειτουργίες και στην δημοκρατία αυτή καθ’ αυτή, η οποία –όπως έχω αναφέρει και άλλες φορές- μπορεί να μην κινδυνεύει από τεθωρακισμένα άρματα, κινδυνεύει όμως από την απώλεια του κύρους της στην συνείδηση του λαού. Η αποχή από τις ευρωεκλογές αποτέλεσε πράγματι ένα ηχηρό μήνυμα και συγχρόνως ένα εγερτήριο- προσκλητήριο μιας μεγάλης πολιτικής πρωτοβουλίας.

Με λίγα λόγια, θα πρέπει να αποκόψουμε ότι σάπιο υπάρχει στο πολιτικό σύστημα του σήμερα και να «μπολιάσουμε» το υγιές εναπομείναν κομμάτι με νέους ανθρώπους, νέες ιδέες, νέα οράματα, με όρεξη για προσφορά και αγάπη για το τόπο. Όπως και να έχει το πράγμα, το να περιτυλίξουμε ένα σάπιο φρούτο σε ένα νέο περιτύλιγμα, δεν καταφέρνουμε απολύτως τίποτα. Και εκτιμώ –από τις μέχρι τώρα διεργασίες των δύο μεγάλων κομμάτων- ότι κάτι τέτοιο επιχειρείται μέχρι τις επόμενες εθνικές εκλογές…