Περί «Υπευθυνότητας»

Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού

Μόνιμο σύνθημα της κυβέρνησης, κατά τον πιο επίσημο τρόπο εκπορευόμενο και σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβανόμενο, είναι ότι την διακρίνει η υπευθυνότητα και η σοβαρότητα.
Αν επιχειρήσει να ανακαλύψει κανείς έστω και μια πράξη σοβαρότητας και ευθύνης της κυβέρνησης θα δυσκολευτεί πολύ. Στον κυκεώνα της αμετροέπειας, της κενολογίας, του αυτοσχεδιασμού και των αλληλοσυγκρουόμενων υπουργικών συμπεριφορών αναλίσκεται και αυτοαναιρείται η κυβερνητική πρακτική.


Όμως, εδώ, δεν θα ασχοληθούμε –γιατί δεν είναι πρακτικά εφικτό- με το ανύπαρκτο κυβερνητικό έργο. Για να αναδείξουμε την ανευθυνότητα θα επισημάνουμε ένα και μόνο γεγονός το οποίο αποτελεί τελευταία και το αντικείμενο άνευ λόγου ενασχόλησης της κυβέρνησης. Ενασχόληση στην οποία έχει παρασύρει, δυστυχώς, και τη Βουλή. Αναφερόμαστε στην κίνηση της «διαδικασίας συζήτησης» για την αλλαγή του νόμου «περί ευθύνης των υπουργών».

Πώς να μη προκαλεί μελαγχολία, αλλά και οργή ο ισχυρισμός της Κυβέρνησης περί αλλαγής του νόμου αυτού, όταν η οποιαδήποτε υποτιθέμενη πολιτική βούληση για τροποποίησή του προσκρούει στις άκαμπτες διατάξεις του άρθρου 86 του Συντάγματος; Δεν αποτελεί εμπαιγμό του λαού η οποιαδήποτε συζήτηση, αφού οι αναγκαίες αλλαγές του νόμου, κυριότερες των οποίων είναι η κατάργηση της σύντομης παραγραφής και η υπαγωγή στην (αρμοδιότητα) των κοινών δικαστηρίων σε ό,τι αφορά τις ευθύνες των υπουργών, προϋποθέτουν την αναθεώρηση των σχετικών διατάξεων του άρθρου 86 του Συντάγματος, αναθεώρηση η οποία δεν μπορεί να γίνει, αν γίνει, νωρίτερα από το 2017; Πως αποτολμά και συνδέει η κυβέρνηση αυτή την πρωτοβουλία με τη σοβαρότητα, αυτή την ουτοπία με την υπευθυνότητα όταν γνωρίζει ότι αυτή προκαλεί και τη στοιχειώδη γνώση του τελευταίου πρωτοετούς φοιτητή της νομικής; Και δεν αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση ότι υποτιμώντας τη νοημοσύνη του λαού υποτιμά και νοημοσύνη της; Πως τολμά, επίσης, και συμπαρασύρει η κυβέρνηση ακόμα και τη Βουλή των Ελλήνων σε μια άνευ αντικειμένου συζήτηση; Και είναι λυπηρό ότι δεν αντιδρούν τα κόμματα αλλά και οι έχοντες την ευθύνη προστασίας του κύρους της;

Η διολίσθηση της κυβέρνησης σε μικρές και μεγάλες κοινοβουλευτικές εκτροπές, τραυματικές για το κύρος του Κοινοβουλίου είναι κρίμα ότι δεν βρίσκουν την επιβαλλόμενη αντίσταση, πέρα από ορισμένες καταγγελτικές δηλώσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης.

Η ουτοπική πρωτοβουλία για την δήθεν τροποποίηση του νόμου «περί ευθύνης Υπουργών», είναι η συνέπεια της αιφνιδιαστικής λήξης της κρίσιμης Β΄ Συνόδου της Βουλής με στόχο την παραγραφή υπουργικών αδικημάτων. Και αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό. Και είναι επίσης η συνέχεια μιας συστηματικής αποχώρησης της πλειοψηφίας από κρίσιμες ψηφοφορίες της Βουλής, αποχώρηση η οποία μπορεί να συγχωρείται στην αντιπολίτευση ως η έσχατη αντιπολιτευτική πράξη, δεν είναι όμως αυτή επιτρεπτή όταν γίνεται από την πλειοψηφία, γιατί τότε αναιρείται η λειτουργία του πολιτεύματος στην κοιτίδα του, στην καρδιά του, δηλαδή στη Βουλή.

Όλα αυτά όπως έγινε παρά πάνω λόγος, είναι αντικοινοβουλευτικά τεχνάσματα, τα οποία ακυρώνουν τον όποιο ισχυρισμό περί υπευθυνότητας.