Το «στίγμα» του Θρακιώτικου Πανεπιστημίου…

Γράφει ο ΤΕΝΗΣ ΚΑΜΑΡΙΔΗΣ

Το Θρακιώτικο Πανεπιστήμιο, είναι αλήθεια ότι αποτέλεσε με την ίδρυσή του, μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες για την αναβάθμιση της περιοχής μας και όχι μόνο στο ακαδημαϊκό- πνευματικό σκέλος. Θεωρήθηκε συγχρόνως και ως ένα σημαντικό αναπτυξιακό εργαλείο στην διάθεση των Θρακιώτικων φορέων.

Τα πρώτα αποτελέσματα δεν άρχισαν να διαφανούν. Με τους πρώτους φοιτητές, η καθημερινότητα των τριών πόλεων που φιλοξένησαν αρχικά τις σχολές, άλλαξε προς το καλύτερο. Τζιραρίστηκε χρήμα στην αγορά και συγχρόνως δημιουργήθηκε ένας θώκος παροχής επιστημονικής τεχνογνωσίας, που τόση ανάγκη την είχε η ξεχασμένη μέχρι τότε Θράκη.

Δυστυχώς, δεν άργησαν να διαφανούν και οι πρώτες αρνητικές ενδείξεις στα πλαίσια της λειτουργίας του. Στην αρχή, εντοπίστηκαν ουκ ολίγοι «ιπτάμενοι καθηγητές», που… προσγειώνονταν μόνο όταν επρόκειτο να πληρωθούν τους μισθούς τους. Προφανώς είδαν την ίδρυση του ΔΠΘ τότε, σαν μια καλή ευκαιρία για εύκολο πλουτισμό, χωρίς την παροχή των ανάλογων υπηρεσιών που θα έπρεπε να προσφέρουν. Και όλα αυτά, σε βάρος των φοιτητών, σε βάρος του κύρους του πανεπιστημίου, σε βάρος της ίδιας της Θράκης.
Δεν άργησαν επίσης και οι ενδοπανεπιστημιακές κόντρες μεταξύ των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας. Το αποκορύφωμα όλων αυτών, η εμπλοκή αρκετών πανεπιστημιακών σε οικονομικά σκάνδαλα, με εκατοντάδες εκατομμύρια που έκαναν φτερά στο όνομα κάποιων προγραμμάτων που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.

Το Θρακιώτικο πανεπιστήμιο δεν άργησε να συμπεριληφθεί στα πιο υποβαθμισμένα και στα πιο «αμφιλεγόμενα» πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας! Προσβολή για τον Δημόκριτο, το όνομα του οποίου δόθηκε στο πανεπιστήμιο, προσβολή για όλη την Θράκη που επίσης συμπληρώνει τον διακριτικό τίτλο του ιδρύματος.

Είναι αλήθεια πως ενδιάμεσα, έγιναν κάποιες αξιόλογες προσπάθειες για την αναβάθμιση του ΔΠΘ. Κάποιες νέες σχολές με παράλληλη αύξηση των φοιτητών, έδωσαν την αίσθηση ότι κάποιοι ενδιαφέρονταν πραγματικά, πλην όμως, η συνεχιζόμενη εσωτερική «φαγωμάρα» δεν άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον… Ακολούθησαν μομφές σε πρυτανικές αρχές, οι οποίες διατελούσαν «υπό ομηρία», παραιτήσεις πρυτάνεων, αλλά και πολλά επεισόδια μεταξύ εκπαιδευτικών και φοιτητικών κοινοτήτων.

Φθάνοντας στο σήμερα, διαπιστώνουμε και μία διάθεση για περαιτέρω υποβάθμιση, του ακαδημαϊκού κατά τα άλλα πνεύμονα της περιοχής και από την πλευρά της πολιτείας, με δραματικές περικοπές στα οικονομικά δεδομένα. Όχι πως είναι άμοιροι αυτής της εξέλιξης και οι ίδιοι οι καθηγητές. Οι έξωθεν… κακή μαρτυρία των προηγούμενων ετών, πιστεύω πως συνέβαλε σε έναν βαθμό, γι’ αυτήν την επιφυλακτική στάση της κυβέρνησης απέναντι στο ΔΠΘ.

Όσον αφορά αυτή καθ’ αυτή την συμπεριφορά της πολιτείας, δημιουργεί πράγματι πολλές απορίες. Τη στιγμή που η άλλη πλευρά (Τουρκία) ανέπτυξε «ιλιγγιωδώς» τα πανεπιστήμια της Κωνσταντινούπολης και ιδιαίτερα αυτό της Ανδριανούπολης, στα πλαίσια της γενικότερης ανάπτυξης που κατάφερε στην Ανατολική Θράκη, η χώρα μας εννοεί να συνεχίζει και κατά περίπτωση να ανέχεται την υποβάθμιση του Θρακιώτικου πανεπιστημίου. Γιατί άραγε;

Ιδού λοιπόν κατά την ταπεινή μου άποψη τι θα έπρεπε να κάνει το Υπουργείο Παιδείας σε πρώτη φάση. Α) Ανάπτυξη του ΔΠΘ και στους τρεις νομούς της Θράκης με διπλασιασμό τουλάχιστον των τμημάτων και του αριθμού των φοιτητών. Β) Πλήρης έλεγχος της οικονομικής διαχείρισης και ιδιαίτερα των διαφόρων «λογαριασμών» και των προγραμμάτων που υλοποιούνται από αυτούς. Γ) Αυστηρός έλεγχος στις παρουσίες και την αποτελεσματικότητα των καθηγητών και λοιπών μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας. Δ) Πλήρης αποσύνδεση της εκλογής προέδρων των τμημάτων από επιρροές φοιτητικών παρατάξεων (στην ουσία παρεών και «φατριών») που παραγοντίζουν επικίνδυνα, εκ της δυνατότητας που τους παρέχεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Ε) Αξιοκρατία στην αναβάθμιση των εκπαιδευτικών και έμπρακτη επιβράβευση όσων δουλεύουν, ιδιαίτερα στο ερευνητικό σκέλος με αποτελέσματα. Βασικός στόχος, εκτός από την ποσοτική και η ΠΟΙΟΤΙΚΗ αναβάθμιση του ΔΠΘ, ώστε να καταλάβει την θέση που του αξίζει ανάμεσα στα υπόλοιπα ελληνικά, αλλά και ξένα πανεπιστήμια.

Για να γίνουν πράξη όλα αυτά όμως χρειάζεται κάποιος ή κάποιοι που να διαθέτουν «κότσια» και αποφασιστικότητα. Δυστυχώς, ελάχιστες οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο…