Καμιά φορά, με πιάνουν κι έμενα τα «αμπελο-φιλοσοφικά» μου, αλλά ποτέ χωρίς κάποιο ερέθισμα. Κάτι ανάλογο πιστεύω πως συμβαίνει και σε όλους εσάς. Κάθε φορά που ακούμε για κάτι δυσάρεστο, (κυρίως για ασθένειες ή θανάτους νέων συνανθρώπων μας) αναθεωρούμε στάσεις και προτεραιότητες, δίνουμε τόπο στην οργή, αλλάζουμε τρόπο σκέψης, πλην όμως για… λίγα λεπτά της ώρας! Μέχρι που να «αφομοιωθεί» δηλαδή η θλιβερή είδηση και να καταχωρηθεί κάπου εκεί στο καλάθι αχρήστων του εγκεφάλου μας.
Αυτό ακριβώς έπαθα πρόσφατα, σε ένα επαγγελματικό μου ταξίδι στην άλλη άκρη της Ελλάδας, όταν έπεσα επάνω σε ένα ιδιότυπο γκρουπ τουριστών. Ήταν ένας σύλλογος γονέων παιδιών με νοητική υστέρηση… Αποφάσισαν οι άνθρωποι να πάρουν τα παιδιά τους και τους δασκάλους τους και να ταξιδέψουν σε Μοναστήρια, αποζητώντας το θαύμα… Να λοιπόν ακόμη ένα στοιχείο, που προκύπτει στην ανάγκη. Η αναζήτηση ελπίδας δια μέσου του Θεού. Ενός Θεού, που πριν προκύψει το πρόβλημα αγνοούσαμε, αμφισβητούσαμε ή και βρίζαμε κατά περίπτωση!
Παιδιά με χαρούμενα πρόσωπα, χωρίς όμως να μπορούν να συνειδητοποιήσουν την προέλευση αυτής της χαράς. Παιδιά με ταραγμένα «λογικά»… Άκακα σαν αρνιά, περίμεναν στη σειρά για τη θεία κοινωνία… Και οι γονείς, αυτοί οι δόλιοι- ΗΡΩΕΣ γονείς, αλλά και οι συνοδοί τους, αυτοί οι «Άγγελοι» που ζουν ανάμεσά μας, σε μια κοινή προσπάθεια να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες των παιδιών και να τους κάνουν να αισθανθούν ίσοι μεταξύ ίσων…
Κι όπως πέρασε από δίπλα μου ένας πατέρας, ένας εξηντάρης που στήριζε με όλη του τη δύναμη, την τριαντάχρονη περίπου κόρη του, ώστε να φτάσει -προσπερνώντας τα πολλά προβλήματα αναπηρίας της- στο Άγιο Βήμα της εκκλησίας, είδα ξαφνικά μπροστά μου τον… ίδιο τον Χριστό, να σέρνει τον Σταυρό του μαρτυρίου Του προς τον Γολγοθά!
Όχι, δεν είχα παραισθήσεις, δεν τρελάθηκα ξαφνικά, δεν «τά’ παιξα» όπως θα έλεγε ένα νέο παιδί στην «νέο-ελληνική» διάλεκτο. Έτσι απλά μου ήρθε στο μυαλό μου, δίπλα- δίπλα η μία εικόνα με την άλλη… Πόσοι τέτοιοι συνάνθρωποί μας, κουβαλάνε καθημερινά τον Σταυρό του μαρτυρίου, στο πρόσωπο του πιο αγαπημένου τους πλάσματος; Πόσους «Γολγοθάδες» ανεβοκατεβαίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, περιμένοντας στοϊκά την επόμενη μέρα, με μια ελπίδα, που συνήθως σβήνει κάθε βράδυ με το φως του ήλιου;
Και δεν είναι μόνο οι γονείς με τα «διαφορετικά» παιδιά που σηκώνουν τέτοια βάρη… Υπολογίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων (και όχι μόνον των Ελλήνων), ότι κουβαλάει «Σταυρούς» και ανηφορίζει ακάνθινους ατραπούς… Ασθένειες σώματος και ψυχής, θάνατοι, δυστυχίες οικογενειακές. Και οι υπόλοιποι… απλοί θεατές! Για πόσο όμως;
Νομίζουμε προφανώς, πως όλα αυτά «επιτρέπονται» μόνο για τους άλλους και όχι για εμάς. Με την διαφορά, ότι οι «άλλοι» για τους άλλους, είμαστε… εμείς! Μέσα σ’ αυτή την μαζική δυστυχία λοιπόν, είναι ανεπίτρεπτο να διατηρούμε κακίες και μίση εναντίον των συνανθρώπων μας. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ για παράδειγμα, όταν ένας απρόσεκτος οδηγός που βγήκε ξαφνικά στον δρόμο μας χωρίς να ελέγξει προηγουμένως, αν είχε να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο πρόβλημα και εκ των πραγμάτων του διέφυγε η προσοχή στο τιμόνι. Του ρίχνουμε το «μπινελίκι» της ζωής του με βρισιές και κατάρες, γιατί απλά μας χάλασε την διάθεση ή για έναν εγωισμό, που «τόλμησε» να μας κόψει τον δρόμο. Τόσος πόνος κι εμείς τόσο σκληροί, τόσο εγωιστές, τόσο ψυχροί, τόσο αδιάφοροι…
Θα ήταν προτιμότερο για όλους εμάς που νίπτουμε τας χείρας μας, να αναλάβουμε ρόλους υποβαστάζοντος του Σταυρού του άλλου, για να ξαποστάσουν από τον πόνο και απ’ το βάρος… Γιατί κανείς δεν ξέρει, αν αύριο δεν χρειαστούμε κι εμείς την βοήθεια των άλλων για να καταφέρουμε να φτάσουμε στην κορυφή του δικού μας Γολγοθά, που μας περιμένει έτσι κι αλλιώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου