Εύλογοι προβληματισμοί από την πολιτική «στάση» του Κώστα Καραμανλή…

Γράφει ο Τένης Καμαρίδης

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, είναι πολλές φορές που μου δίνεται η αίσθηση, ότι ο Κώστας Καραμανλής επιχειρεί την πολιτική του… «αυτο-εξόντωση»! Το βήμα της περσινής Δ.Ε.Θ. ήταν η απαρχή αυτής της κατάσταση, που στην συνέχεια προσέλαβε διαστάσεις λερναίας ύδρας! Η προκλητική αποφυγή καταμερισμού ευθυνών, σε κυβερνητικά στελέχη- συνεργάτες του- που είχαν απασχολήσει αρνητικά την κοινή γνώμη και η προσπάθεια συγκάλυψής τους, σηματοδότησε μια διάθεση «συμμερισμού» αυτών των ευθυνών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό…

Και ενώ το καμπανάκι χτύπησε από πολλούς άλλους κυβερνητικούς και κομματικούς «πρωτοκλασάτους», αλλά και από τη λεγόμενη «βάση», εντούτοις ο κος Καραμανλής δεν δέχθηκε να λάβει τα μηνύματα, εκθέτοντας περισσότερο την κυβερνητική παράταξη, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

Από την άλλη, τα μέτωπα, εκτός και εντός της γαλάζιας παράταξης, συνεχώς διευρύνονται για τον Μακεδόνα αρχηγό, αλλά και πάλι δεν μας δίνει την αίσθηση ότι είναι στις διαθέσεις του να τα αντιμετωπίσει με σθένος. Με λίγα λόγια, δίνει την εντύπωση ενός συνεχώς αμυνόμενου πολιτικού ηγέτη, που δεχόμενος τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο, περιμένει απλά τη «χαριστική βολή». Ξεχνώντας προφανώς, ότι μαζί του και πίσω του αγωνίζονται ένας ολόκληρος κόσμος, μια ιστορική παράταξη, που δημιούργησε και εδραίωσε ένας σημαντικός ηγέτης του περασμένου αιώνα, ο αείμνηστος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ. Και έχει ιστορική ευθύνη απέναντι σ’ αυτήν την παράταξη, απέναντι σ’ αυτόν τον κόσμο, στη… μνήμη του θείου του!

Ποιοι λόγοι όμως οδηγούν τον σημερινό πρωθυπουργό, σε μια τέτοια πολιτική «νιρβάνα»; Πως είναι δυνατόν ένας από τους δυναμικότερους νεαρούς πολιτικούς της δεκαετίας του ’90, ένας από τους πιο ευφυείς, εκ των δεινοτέρων ρητόρων της βουλής, να εγκλωβίζεται τόσο εύκολα σε λογικές αυτοκαταστροφικές, να επηρεάζεται από αμφιλεγόμενης ικανότητας πολιτικούς φίλους και συνεργάτες και να κινείται ανάμεσα σε απαράδεκτα όρια εσωστρέφειας και ενίοτε αδιαφορίας; Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτόν τον Καραμανλή να πέφτει σε σφάλματα, σαν κι αυτά που υπέπεσε κυρίως την τελευταία 2ετία.
Από την άλλη, δεν είδαμε να ορθώνει ανάστημα στον εσωκομματικό πόλεμο που ξεκίνησε εναντίον του από την πρώτη στιγμή που εκλέχθηκε πρόεδρος της Ν.Δ. Οι «οικογένειες» και οι… δεινόσαυροι που προσπάθησαν να του τραβήξουν το χαλί κάτω από τα πόδια, κάθε φορά που δεν εξυπηρετούνταν τα συμφέροντά τους, το κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο «Μητσοτακαίικο»…

Ο προ δεκαετίας πολλά υποσχόμενος «σαραντάρης», δυστυχώς απογοήτευσε την βάση της Ν.Δ. γιατί δεν μπόρεσε, όχι μόνο να βγάλει από διάφορα τέλματα την παράταξη, αλλά γιατί δεν προσπάθησε να κάνει ούτε το αυτονόητο. Να διατηρήσει δηλαδή την εκλογική δύναμη της Ν.Δ. (και πόσο μάλλον να την αυξήσει) έχοντας απέναντι ένα ΠΑΣΟΚ προερχόμενο από πανωλεθρία, ένα ΠΑΣΟΚ διχασμένο, ένα ΠΑΣΟΚ και έναν Γιωργάκη που «έμπαζαν» από παντού!

Και ερχόμαστε στο σήμερα… Όλοι περίμεναν τις θεαματικές κινήσεις του Κώστα Καραμανλή (για τους Νεοδημοκράτες ο λόγος) ελπίζοντας στη αλλαγή στάσης του της τελευταίας στιγμής. Έτσι θα έκανε οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης στη θέση του, αν ήθελε να διατηρήσει την εξουσία στα χέρια του, αν πίστευε στον εαυτό του και στα οράματά του για το τόπο, αν ήταν αποφασισμένος να δώσει αγώνες για την χώρα, για το κόμμα του, αλλά και για τον… ίδιο του τον εαυτό!
Αντί όλων αυτών και με έντονο μάλιστα το άρωμα των επόμενων εθνικών εκλογών, ο κος Καραμανλής συνεχίζει να πέφτει στα ίδια λάθη, συνεχίζει την ίδια αποτυχημένη πολιτική στάση, συνεχίζει να… «αυτομαστιγώνεται» με έναν αδύναμο μέχρι πρότινος πλην επερχόμενο Γιώργο Παπανδρέου και με μία Ντόρα Μπακογιάννη να ακολουθεί, έχοντας ήδη επιδείξει τις διαθέσεις της για την διαδοχή στον «θρόνο»…

Και επειδή πιστεύω ότι ο Κώστας Καραμανλής, δεν είναι ανίκανος, αφελής ή άσχετος, μου σφήνωσε μία ιδέα στο μυαλό που δύσκολα θα μετακινηθεί… Μήπως τελικά, όλα τα σκηνικά για την διακυβέρνηση της χώρας μας, δεν τα διαμορφώνει ο ελληνικός λαός, αλλά κάποιοι άλλοι εντός ή και εκτός «τειχών»; Μήπως δηλαδή έχει προαποφασισθεί, το ποιοι και για πόσο θα βρεθούν στην εξουσία και όλα κινούνται με βάση ένα τέτοιο χρονοδιάγραμμα; Μήπως δηλαδή, οι ρόλοι είναι διακριτοί και τα περιθώρια εναλλαγής τους είναι ελάχιστα έως ανύπαρκτα; Λέω… μήπως;