Όταν θέλουμε μπορούμε

«Είναι κακό για κάποιον και μη φυσιολογικό να ζει στη μοναξιά; Δηλ να βγαίνει, να έχει παρέες πολλές, να γελάει όταν είναι έξω αλλά ως εκεί. Κανέναν στάνταρ άνθρωπο να είναι δίπλα του στις πολύ δικές του χαρούμενες και κυρίως άσχημες στιγμές. Οταν χρειαζόμαστε μια αληθινή αγκαλιά. Τις βαθύτερες σκέψεις του να τις κρατάει για τον εαυτό του ή για να συμβουλεύει τους άλλους και να μην έχει κάποιον πραγματικά δίπλα του.

Παύλος 25χρ»

Παύλε,
Νομίζω πως το ζητούμενό σου δεν είναι αν αυτός ο τρόπος επικοινωνίας είναι φυσιολογικός ή όχι, αλλά κατά πόσο αισθάνεσαι εσύ ότι σε καλύπτει κάτι τέτοιο. Πως νιώθεις εσύ με αυτή τη κατάσταση; Την επιδιώκεις; Θέλεις να την αλλάξεις; Πιστεύω πως το email σου αποδεικνύει το δεύτερο..
Σκέφτομαι τους πιθανούς λόγους που μπορεί να σε έχουν οδηγήσει σε μια τόσο «ψυχρή», αποστασιοποιημένη συμπεριφορά. Μήπως έχεις πληγωθεί στο παρελθόν; Φοβάσαι μήπως ότι οι σκέψεις σου θα γίνουν αντικείμενο κακής κριτικής από τους άλλους; Νιώθεις πως αυτά που έχεις να πεις δεν ενδιαφέρουν τους γύρω σου; Φοβάσαι μήπως την οικειότητα; Έχεις ίσως τη γνώμη ότι αν αποκαλύψεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου θα γίνεις πιο.. τρωτός;
Πάντως πιστεύω ότι δεν το κάνεις από επιλογή και βάσει αυτού του σκεπτικού θα σου απαντήσω. Ανεξάρτητα από το τι τελικά συμβαίνει από τα παραπάνω, η απάντηση θεωρώ πως είναι η ίδια:
Νομίζω πως όλοι μας χρειαζόμαστε κάποιον. Ανεξάρτητα με το τι λέμε, αν θυμώνουμε μεταξύ μας, πόσο έχουμε πληγώσει ή πληγωθεί, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Ο Αριστοτέλης, δίνοντας το χαρακτηρισμό του ανθρώπου, είπε πως αυτός είναι "ζώον πολιτικόν, κοινωνικόν". Λες ότι έχεις παρέες, είσαι κοινωνικοποιημένος και δεν έχω λόγους να μην το πιστέψω, αλλά πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός αυτός που δίνει αυτός ο σοφός άνδρας αφορά και το συναισθηματικό κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής.. Όλοι οι μαχητές αυτής της ζωής έχουν ανάγκη από έναν ώμο για να γείρουν και να ξεκουραστούν μέχρι την επόμενη μάχη.. Οι επιφανειακές σχέσεις δεν το προσφέρουν αυτό. Όταν δεν μοιράζεσαι τον εαυτό σου με τους άλλους, αληθινά και ουσιώδη πράγματα, τότε δεν δίνεις πολλά ούτε και παίρνεις. Σίγουρα θα υπάρξουν και αυτοί που όταν γείρεις στον ώμο τους, θα κάνουν ένα βήμα πιο πέρα από εσένα και θα βρεθείς στο κενό.. αλλά θα υπάρξουν από την άλλη και αυτοί που θα ενδιαφερθούν πραγματικά για αυτό που έχεις να μοιραστείς και θα εκτιμήσουν αυτό που είσαι, τη μοναδικότητά σου και τελικά θα σου δώσουν και εκείνοι κάτι από τη ψυχή τους και μαζί θα εξελιχθείτε. Αυτοί οι δεύτεροι είναι σαφώς λιγότεροι, αλλά όχι ανύπαρκτοι. Για τον λόγο αυτό αξίζει να καταπολεμήσεις τους φόβους σου και από δω και πέρα να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να τους βρεις. Όταν συμβουλεύεις, όπως μου γράφεις, κάποιον φίλο σου ή δικό σου άνθρωπο γενικότερα, δοκίμασε να ανοιχτείς για μία φορά και να μοιραστείς κάτι από εσένα.. πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά καθώς όταν μοιραζόμαστε με τους άλλους δικές μας εμπειρίες και συναισθήματα, οι άλλοι αντιλαμβάνονται πως τους δείχνουμε εμπιστοσύνη και με αυτόν τον τρόπο μας εμπιστεύονται και αυτοί με τη σειρά τους, γίνονται λιγότεροι επιφυλακτικοί, ώσπου τελικά με την επανάληψη, αναπτύσσεται μια ισχυρή διαπροσωπική σχέση.