Όταν θέλουμε μπορούμε

Με αφορμή το email μιας φίλης, το οποίο δεν επιθυμώ να δημοσιεύσω, παραθέτω μια όμορφη, διδακτική για όλους μας όσο και συγκινητική ιστοριούλα που βρήκα στο διαδίκτυο.
Μη ξεχνάτε τους ανθρώπους.. Κανένας δεν αξίζει τη περιφρόνησή μας… τους γνωρίζουμε δεν τους γνωρίζουμε, όλοι είναι αδέρφια μας.. Τα πάντα είναι ΑΓΑΠΗ..




ΤΟ ΞΥΛΙΝΟ ΜΠΟΛ

«Ένας ευπαθής ηλικιωμένος άνδρας πήγε να ζήσει μαζί με το γιo, τη νύφη του και το τετράχρονο εγγόνι του. Τα χέρια του γέροντα έτρεμαν, η όραση του ήταν θολή και τα βήματα του ασταθή. Η οικογένεια συνήθιζε να τρώει κάθε βράδυ στην τραπεζαρία. Όμως τα τρεμάμενα χέρια του γέροντα και η μειωμένη του όραση τον εμπόδιζαν να φάει σωστά. Το φαγητό πολλές φορές γλιστρούσε από το κουτάλι του και όταν ήθελε να πιει γάλα, το ποτήρι του έπεφτε και διαλυόταν στο πάτωμα. Ο γιος του και η νύφη του εκνευρίστηκαν με αυτή την ακαταστασία. "Πρέπει κάτι να κάνουμε με τον πατέρα", είπε ο γιος στη γυναίκα του. "Αρκετά ανέχτηκα να χύνει το γάλα του και το φαγητό του στο πάτωμα.". Από τότε, ο παππούς καθόταν και έτρωγε σε μια γωνιά μόνος, στην άκρη του δωματίου, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια απολάμβανε το γεύμα της στο τραπέζι. Όταν o γέροντας έσπασε και μερικά πιάτα, αποφάσισαν να του σερβίρουν το φαγητό του σε ένα ξύλινο μπολ. Μερικές φορές, όταν εκείνοι έριχναν κάποια ματιά στον παππού, εκείνος δάκρυζε κρυφά καθώς έτρωγε μόνος. Όμως το ζευγάρι το μόνο που έκαναν ήταν να τον επιπλήττουν όταν του έπεφτε καμιά φορά το πηρούνι ή το μπολ. Το τετράχρονο αγοράκι τα παρατηρούσε όλα σιωπηλό.
Ένα απόγευμα πριν το δείπνο, ο άνδρας είδε το γιο του να ασχολείται με κάποια ξύλινα αντικείμενα. Ρώτησε το παιδί γλυκά: "τι φτιάχνεις εκεί;". Το αγόρι απάντησε το ίδιο γλυκά: "Φτιάχνω ένα ξύλινο μπολ για σένα και για τη μαμά. Όταν μεγαλώσω, από μέσα εδώ θα σας σερβίρω το φαγητό σας" Το μικρό αγόρι χαμογέλασε και γύρισε στην ασχολία του. Όμως τα λόγια του κλόνισαν τους γονείς που είχαν μείνει άφωνοι. Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα τους. Δεν είπαν καμία λέξη, ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Εκείνο το απόγευμα, ο άνδρας έπιασε τον πατέρα του απ' το χέρι και σιγά-σιγά τον οδήγησε στο τραπέζι της οικογένειας.
Από τότε έτρωγαν όλοι μαζί στο τραπέζι. Και για κάποιο λόγο, ούτε ο γιος αλλά ούτε και η γυναίκα του νοιάζονταν αν ο παππούς έριχνε κάτω το πηρούνι ή λέρωνε το τραπεζομάντηλο»...
«Τα παιδιά είναι διορατικά. Τα μάτια τους είναι πάντα ανοιχτά, τα αυτιά τους ακούν τα πάντα και το μυαλό τους επεξεργάζεται τα μηνύματα που λαμβάνει. Εάν τα παιδιά μας καταλάβουν πως εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε ισορροπία και χαρά στο σπιτικό μας, κι εκείνα με τη σειρά τους θα υιοθετήσουν αυτή τη συμπεριφορά και θα μπορέσουν να μας προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά στο μέλλον.
Ο σοφός γονέας αντιλαμβάνεται πως η κάθε ημέρα είναι κι ένα θεμέλιο που χτίζεται στη ζωή του παιδιού του. Ας φροντίσουμε να είμαστε καλοί χτίστες και σωστά πρότυπα. Να προσέχεις τον εαυτό σου και αυτούς που αγαπάς. Σήμερα και για πάντα »...

Το παρακάτω μήνυμα απευθύνεται στην φίλη "Ερατώ" και αποτελεί μια σύντομη απάντηση σε όσα μου έγραψε, μιας και ό,τι θέλω να της πω, συμπεριλαμβάνεται στη παραπάνω ιστορία.
Φίλη μου, ελπίζω αυτή η ιστορία να σε βοήθησε να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να απλώνουμε το χέρι, όχι μόνο σε ανθρώπους που κάποτε στάθηκαν δίπλα μας, αλλά στον οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας που το έχει ανάγκη. Όχι μόνο από ευγνωμοσύνη, αλλά και για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι. Ο Χριστός μας δίδαξε την Αγάπη. Είμαστε φτιαγμένοι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν.. Μη το ξεχνάς.. Μην εκνευρίζεσαι και μη στενοχωρείς τους δικούς σου ανθρώπους για λίγα λερωμένα παλιόρουχα και την ανάγκη να επαναλαμβάνεις τις φράσεις σου προς κάποιον που έχει χάσει την ακοή του.. Σκέψου τι παράδειγμα παίρνουν τα παιδάκια σου από σένα.. Εσύ είσαι αυτή που αν το θελήσεις, με λίγη παραπάνω υπομονή και καλή διάθεση, θα κάνεις ευτυχισμένο όχι έναν αλλά 4 άλλους ανθρώπους!